Toch weer hulp gezocht

In mijn vorige verhaal schreef ik hoe het de laatste tijd met mij ging en dat ik best "bang" was om hulp te zoeken, omdat het goed ging/gaat met mijn vader en ik hem niet weer in een sleur mee wil nemen van pijn.

Uiteindelijk, na er veel met mijn vriend over gesproken te hebben, heb ik toch weer hulp gezocht. Ik ben via de huisarts bij de GGZ terecht gekomen (net zoals de vorige keer) en gelukkig ook bij dezelfde persoon als waar ik eerst zat, dus hoefde ik niet alles weer helemaal uit te leggen.

Ik vertelde hem dat ik soms vreemd uit de bocht kon komen en helemaal tegen mijn vriend en wat hij mij toen vertelde, klonk eigenlijk best logisch.
Waarom mijn vriend precies de persoon is waar ik het meest tegen uitval, is omdat ik hetzelfde vertrouwde gevoel bij mijn vriend heb als die ik bij mijn moeder had en dat veel aan hem mij deed herinneren aan mijn moeder. Zijn doen en laten en de dingen die hij zei.
Zo had ik er nog niet eens over nagedacht, maar we waren het er over eens dat er dus nog veel pijn in mij zit en veel dingen die ik nog niet verwerkt heb.

Hij stelde voor om een speciaal soort therapie te doen (precieze naam ben ik kwijt). Om bepaalde herinneringen om te zetten naar een ander soort denken. Dat die herinneringen mij niet meer per sé pijn doen, maar dat ik er anders naar kan terug kijken.
Als het goed is krijg ik deze week een aantal formulieren die ik in moet vullen en dan zien of het helpt ja of nee.
Ben wel erg benieuwd.