Toen ik je zag

Een tijd geleden heb ik het luisterboek van Isa Hoes, Toen ik je zag, geluisterd.
Ze heeft het zelf geschreven en ze heeft het zelf voorgelezen. Wauw! Wat heb ik een respect voor haar!

De film wilde ik heel graag zien en daar zijn we afgelopen zondag naar toe geweest. Het greep mij echt enorm aan. Ik heb ook heel wat tranen gelaten in de bios. Gelukkig was mijn vriend L mee en heeft hij mij super lief getroost.
Ik was zeker niet de enige die emotioneel werd want ik hoorde heel wat mensen snotteren. Echt begrijpelijk want het is een verhaal gebaseerd op de werkelijkheid en het is zeker geen happy end.

Zelf heb ik een hele goede vriend verloren aan zelfeuthanasie zoals hij dit zelf noemde. (Dat klinkt ook vriendelijker dan zelfmoord.)
Hij was al jaren depressief en hij had al heel erg veel therapieën en medicijnen geprobeerd. Het begon op zijn 15e en helaas is hij niet ouder dan 38 geworden.
Alles had hij tot in de puntjes geregeld. Zijn brieven lagen klaar, de kat had extra voer en op de slaapkamerdeur hing een briefje met de tekst: Ga niet naar binnen en bel de huisarts.
Gelukkig heb ik ook een brief gekregen maar ondanks dat heeft het echt een hele tijd geduurd voor ik het een plekje kon geven en nog kan het mij verdrietig maken dat hij het gevecht tegen de ziekte niet heeft gewonnen.

Zelf mag ik mezelf gelukkig prijzen dat ik, tot nu toe, het gevecht telkens nog gewonnen heb.
Zelf heb ik de "stempel" manisch depressief gekregen en ondanks dat ik nu al een tijd stabiel ben, door gebruik van medicijnen, is het ook echt anders geweest.
Zowel een depressie, manie en een psychose is mij niet onbekend en het was dan ook enorm confronterend om te zien wat het met je geliefde doet als je de werkelijkheid niet meer ziet.
Maar ook het gevecht wat het personage dat manisch depressief was telkens weer moest leveren raakte mij. Ik herkende het gevoel van machteloosheid, de hele wereld aan te kunnen, zoeken naar wat er toch aan de hand is, de slaap, de slapeloosheid, het verdriet, het dwalen en zo kan ik nog wel een tijd doorgaan.

Ik voel me echt enorm gelukkig dat mijn verhaal anders is afgelopen en kan alleen maar hopen dat ik keer op keer weer zal winnen.

1 ding is zeker, zoals mijn lieve vriend schreef in 1 van zijn afscheidsbrieven: Ik ben niet mijn ziekte.
En zo is het. Ik zal me er niet bij neer leggen en vechten tot ik erbij neer val.