tranen deel twee

ik huil, nog steeds of alweer, wat is het ?

wetende dat ik niet lief kan hebben, niet omdat ik geen liefde meer heb, maar omdat ik zo ben als ik ben
ik kan niet verlangen dat iemand mij accepteerd,
niemand zou moeten leven in deze depressie.

hoe kan ik lief hebben in deze staat van zijn ?
geplaagd met dromen en realiteit
met de regels die ik na streef ?

niemand zou daar slachtoffer van moeten zijn, en dus jaag ik alles weg.

ik heb niks om een leven gelukkig te maken.

ik voel alleen maar woede en onmacht, en vecht om die niet de overhand te laten krijgen.
ik wil niet meer,

is het vlucht gedrag ?

zou jij niet vluchten als je wist dat je wereld tegen jou keert ?
tegen je geloof en tegen je zijn ?

zou je niet vluchten wanneer iedereen verlangt je geloof en je overtuigingen te laten vallen om deel te nemen ?

ik duw hen weg, omdat ik niet zoals de anderen wil zijn.
ik heb geen toekomst meer.
ik ben op t einde van mijn kunnen.

ik kan een ieder lief hebben, maar nooit kan ik mezelf blijven.
liefhebben en verliefd zijn zijn zo apart en verschillen van elkaar.
ik kan jou en wie dan ook niet meer in overtuiging liefhebben,
omdat mijn overtuiging zo anders is dan de rest.
mijn overtuiging niet gelijk aan wat er is voor jou of wie dan ook ?

als ik ga ga ik alleen.
niet om iemand anders te laten lijden met mijn zeer.
mijn weg is eenzaam.
en naar lijkt zal zo blijven,
want er is niets dat ik kan doen.

ik kan mijn liefde niet meer tonen zonder zwaarmoedig te zijn.
en het is zwaarmoedig, want het is bijna daar.
en niemand wil het onder ogen zien.
en ik wil daar niet in mee gaan.
ik kan het niet,
ik kan mezelf niet verraden.

er is geen mogelijkheid voor mij.
al het geld is met bloed besmeurd
en men zegt zelf te vaak,
kwaad kan niet met kwaad bestreden worden.
maar als dat zo is, en je gelooft daar in, wat doet al dat geld in je zak ?

en dan komt het ge "ja maar"
fuck dat, wees dan eerlijk en een waardig mens !
en dat is wat ik achterna ga.
zeker nu is het zo belangrijk, nu nog belangrijker dan vroeger.
want je maakt niet alleen de zielige palastijn tot slaaf en nieuwe jood
maar straks je eigen wereld,
en dat punt is er nu al.

ik kan het niet meer.
waarom denk "jij" dat ik je ontloop ?
waarom ?
omdat ik de pijn niet kan verdragen,
omdat ik het niet meer aan kan te zien hoe ook jij net als ieder die ellende over je heen krijgt.

ik wil het niet meer zien, maar ik kan er niet omheen
ik wil niet zien hoe iedereen waar ik van hou en wie ik lief heb onderworpen wordt of is aan de macht
van geld en materie.
en dat zijn nog de milde woorden omdat de andere te ver gezocht zijn in vele ogen.

ik kan het niet meer aan zien, niet meer mee willen maken dat iedereen slaaf wordt.
ik kan het niet stoppen, niet alleen.
en zo voelt het,
ik kan het niet meer.

ik loop weg van alles dat me lief is, omdat alles dat me lief is toe geeft aan dingen waar ik me niet aan kan toegeven.
ik kan het niet.

en ik kan niemand vertellen wat ze wel en niet moeten doen,
wie ben ik dat te doen ?
een paranoia idioot ?
paranoia is een staat van zijn die vaak waan getekend wordt omdat ze de gevaren van buiten af niet erkennen.

ik hou van jullie, maar dit is alles dat ik kan geven.