Truus d'r culinaire geweld.

Als oer-Hollandse familieman heb ik een hekel aan verjaardagen van familie. Niet omdat ik mijn familie niet mag, niet omdat iedereen verplicht gezellig moet doen en ook niet omdat het zo ver weg is. Nee, ik haat familie verjaardagen om wat er wordt meegenomen. Niet de cadeaus, niet die stinkende hond of krijsende baby. Hoewel die laatste van mij best in de auto mag wachten op een warme fles melk. Nee, ik doel hier op het huisgemaakte prakje van ome dit of tante zus. Er is altijd tenminste één familie lid dat het nodig vind om zelf eten mee te nemen. ‘Ik wist niet of er wel genoeg eten was!’ wordt er geroepen zodra men de kamer binnenstapt. Een schaal, bak of kom met het huisgemaakte vreetwerk wordt op prominent op tafel geplaatst. Het feit dat de jarige(n) zélf iedereen heeft uitgenodigd en precies weet hoeveel mensen er moeten komen zegt ze kennelijk niets. Vreemd dat men dan niet weet over er wel genoeg eten is. Natuurlijk is dat er, lamzak! Het is hier toch verdomme Afrika niet? Als iemand een feestje geeft en mensen uitnodigt zorgt diegene echt wel voor eten. Juist om te voorkomen dat één of andere wankok een walgelijk product mee neemt.

Als het eenmaal rond etenstijd loopt beginnen de maagjes pas te knorren. De tomatengroentesoep is al uitgedeeld waneer de eerste vraagt: ‘Zeg Truus, wat zit er eigenlijk in die bak?’ ‘Oooooh, wat leuk dat je dat vraagt!’ ja gek hé, als je het zo midden op tafel zet. ‘toen Peter en ik elkaar net leerde kennen…’ en dan volgt een heel verhaal over de jaren 70, het wittehuizenplan, een slanke Erica Terpstra en hoe alles toen toch beter was. Geen idee wat dit te maken heeft met het eten in de bak, maar dat doet er niet toe. Inmiddels begint de maker van het spul bij iedereen aan te dringen dat ze toch écht even moeten proeven en schept spontaan voor iedereen een bord vol. Na een paar happen en onderdrukte uitdrukking op het gezicht is de eerste ‘Phooe, ik zit vol zeg! Maar het was wel lekker!’ de wereld al in geholpen. Omdat iedereen zich onder het eten van Truus d’r voedsel uit probeert te lullen komt het ingekochte eten niet meer aan de beurt. Iedereen zit immers ‘vol’. Alleen tante Truus en haar mannen lusten nog wel een 2e portie. De arme man durft niet eens te zeggen wat hij ervan vind. Na een half uur is de koffie ook weer op en moet men ‘voor de file’ uit naar huis. Wanneer de laatste vertrokkenen bij een afrit van de snelweg een grote gele M zit staan bedenkt hij zich geen minuut. Richtingaanwijzer aan, door de drivetrough en een bigmac menu scoren. Vervolgens achter de rest van de familie aansluiten om op je voer te wachten.

Ja, top, van die verjaardagen die verpest worden door culinair geweld.

Cheers,

Joint.