Twijfel

Gevangen tussen twijfel, beslissing en het gewoon niet weten typ ik alweer een tekst. Een tekst die me vanbinnen rustig hoort te maken maar dat eigenlijk niet doet. De woorden in mijn hoofd vinden geen bevestiging. Ook geen afwijzing of ontkenning. Dat is net wat het onrustige aanwakkert. Ontkenning of bevestiging, dan heb je iets tastbaars. Iets waarvan je kan zeggen: ja, dit is de beslissing. Of die nu de juiste is of niet. Dat maakt niet zoveel uit. Op dat moment heb je wel even de rust.

De laatste maanden zijn er vaak keuzes geweest die de verkeerde bleken te zijn. Daar zijn grote gevolgen uit gekomen. Daar zijn pijnlijke conflicten uit voortgekomen maar ook pijnlijke verliezen. Verliezen die zich elke dag wel laten voelen maar waar ik mee om moet leren gaan. Verliezen die ik niet kan terugdraaien. De keuzes en dingen die ik doe en gedaan heb, daar heb ik op zich geen spijt van. Het geen spijt hebben is eigenlijk verkeerd voor de dingen die ik heb gedaan. Ook voor de mensen die daar gevolgen van hebben ondervonden.

Spijt komt altijd te laat. Daarom kan ik niet zeggen dat ik spijt voel. Ik probeer elke dag te leven met de gevolgen van mijn daden. De daden die ervoor zorgden dat ik een bepaalde stempel kreeg. Ook de daden die me hebben gebracht waar ik nu ben en de daden die me zullen blijven achtervolgen. Zijn er dan geen positieve dingen die ik kan benoemen? Die zijn er wel degelijk. Al zie ik ze weinig of niet ...

Toch blijf ik hopen op een moment dat ik de kracht heb om de juiste keuzes te maken en dit alles achter me te laten.

Hoop.

Dat is wat ik nog heb.

Dat is wat ik vasthou.