Al een paar uur surfend op internet, verhaaltjes lezend, patience spelend, zit ik me in hemelsnaam af te vragen waarom ik in hemelsnaam nog niet in mijn bed lig en slaap, net als elk fatsoenlijk persoon om dit tijdstip. Maar nee. Ik moet zo nodig wakker zijn.
In principe weet ik wel waarom. Ik ben vandaag weer eens naar het Riagg gegaan en naar mijn werk. Het was een stressvolle dag. Nou ja, het was weer eens vreemd. Het Riagg leverde zoals gewoonlijk weer eens niks op en zoals gewoonlijk had ik stiekem het idee dat ik in de zeik werd genomen. Ja, inderdaad is het vervelend als je als consulent een tijdje ziek bent. Ja, inderdaad is het vervelend, als dat vaker gebeurt.
Er word over me heen gelopen. En ook al wek ik niet de indruk dat er over me heen gelopen kan worden, ben ik toch echt een van de beste deurmatten te koop. En dat klinkt toch wel zo fout.
Ik heb daar weer een half uur van mijn tijdverspild aan niks doen. Niks bijzonders vertellen. Niks anders doen, dan herhaaldelijk vertellen en vertellen. WAT HEB IK DAARAAN, Smadar? Helemaal niks, dat kan ik je wel vertellen.
Ik voel me een beetje uitgekakt, niet serieus genomen en heb nu liever zoiets van, laat me maar. Ik red het wel alleen. Dat gevoel krijg je gewoon echt van die gasten, terwijl je daar juist komt omdat je het niet alleen kunt.
Zo, ik heb mijn hart ook weer kunnen luchten over een aantal onderwerpen. Misschien word het dan nu toch eens echt tijd voor bed? Eerst maar eens mijn spelletje patience afmaken