Useless.

Hoe meer ik boeken lees, van levens die perfect lijken, hoe meer ik ernaar verlang om hetzelfde leven te hebben.
Maar ik weet dat het onmogelijk is om zo'n leven te lijden.
Ik maak mezelf wijs dat het wel zo is en krijg hoop, die weggaat zodra ik stop met lezen.
Ik wil dat leven teveel, het is een obsessie geworden, als ik niet lees, denk ik na over de mogelijkheden om dan ervoor te zorgen dat het zo wel zou worden.
Ik zou en moet dat leven hebben maak ik ervan.
Alles zou ik ervoor doen, hoe gevaarlijk het ook mag zijn.
Dat is wat ik wil.
Maar als ik dat leven in mijn gedachten heb met mezelf erin, maak ik zelf een pad, waarna ik denk dat het nooit zo zou kunnen en zou worden.
Omdat de dingen die erin voorkomen werkelijk onmogelijk zijn.

Ik voel me nu zo waardeloos, zo nutteloos, waarvoor leef ik nou eigenlijk?
Om maar te blijven dromen en zodra ik stop met lezen me als een vaatdoek te voelen, waarvan de ziel is weggekropen?
Die alleen maar pijn heeft, als ze beseft dat het nooit zo zou worden?
Die onmogelijke dromen heeft?
Waarvan de dromen nooit uit zouden komen?
Waarvan het leven is uitgezogen?
En zolang ze wilt dat de dromen uitkomen, niet eens zou willen leven of alleen maar zou willen lezen?

De boeken zullen 1 voor 1 aan de kant gelegd worden, omdat ze uit zijn, en verminderen, hoe meer ik lees..
27 aug 2011 - bewerkt op 29 aug 2011 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van xLost
xLost, vrouw, 28 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende