vaarwel mede mens

het besef is er al een tijd
en het dringt dieper door
maar de vraag blijft hetzelfde
vervreemd ik van de wereld,
of is het de wereld die van zichzelf vervreemd ?

als je ouder wordt, wordt je wijzer,
althans dat zegt men.
kijkend naar de wereld denk ik niet
dat dit het geval is

als wijsheid zou bestaan uit zelf verrijking
op materieel gebied, tja dan zou dat misschien
kloppen.
maar wijsheid is een vorm van ervaring
in doen en denken,
niet in hebben en nemen,

men zegt dat er vooruitgang is
maar ik zie slechts materie voor uit gaan
is vooruitgang dan afstand nemen van natuur ?
is het afstand nemen van wijsheid ?

ik merk dat ik niet mee ga
en dus vrienden verlies
of verliezen zij mij ?
de kant die zij opgaan
en de kant die ik op ga
verschillen die zo erg ?

men heeft de mond vol van normen en waarden
respect en eer
maar wanneer ik van hier de wereld bekijk
blijft er van hun woorden weinig over

ik ben het die afstand neemt
want ik ben niet wat ze willen horen
ik ben het die hen verlaat
want zij gaan gezamelijk de andere kant op

en steeds wanneer ik denk aan te haken
dwingen ze me los te laten
en kan ik de vraag op nieuw stellen
wie verlaat wie
wat verlaat wat ?

in mijn besef realiseer ik mij dat mijn ogen anders kijken
en zij nimmer zien wat ik zie
nimmer horen wat ik hoor

men zegt wel eens dat je niet kan zeggen
en nooit het zelfde kan voelen als de anderen
zijn er dan anderen ?
of zijn er slechts twee ?
of enkelen
de massa en de paar
die anders durven te kijken

in deze leegte
de rust van het besef
begin ik

zij horen mij niet
zij lezen mij niet
zij zien mij niet
en niet omdat ik niet ben
maar omdat zij niet willen
en dat is vrijheid van keus
als je in hun situatie nog van vrijheid kan spreken
gedwongen niet te kijken
niet te horen en niet te zien
omdat het afwijkt
omdat het niet is
wat ze willen
maar weten ze zelf wel wat ze willen ?
met hun mooie woorden
en slechte daden ?
ze zien het niet eens
beseffen niet wat ze doen
en ik kan het ze niet duidelijk maken
als ze de duidelijkheid al zouden willen.

in die neem ik afstand
onverenigbaar zoals het is
met woorden als respect en tollerantie
voeren zij slechts assimilatie.
en weten niet eens dat ze het doen
en wisten ze dat wel
weten ze dat bewust,
dan is het niet meer dan eervol
om hen te zeggen
vaarwel
en tot op het slachtveld
waar jullie tollerantie mij heeft geplaatst.

en zo ontstaat de vijandigheid
die nimmer begrepen wordt
door hen met mooie woorden
en slechte daden.
hen met openlijk gesloten ogen
die zij zelf niet zien.

vaarwel mede mens
tot op het slachtveld