Vader met kanker
Niet mijn vader, maar die van een vriend. Ik moet zeggen dat ik sowieso al niet veel met 'm spreek, maar sinds ik het weet voelt het nogal ongemakkelijk om met hem te praten. Een paar mensen weten ervan, waaronder ik, en de jongen in kwestie vertelde me dat hij het niet prettig vond dat vrienden (die het weten) hem nu anders benaderen en minder met 'm durven te praten dan daarvoor. Hij wil gewoon dat mensen normaal met hem omgaan, ongeacht de ziekte van zijn vader.
Sinds ik het nieuws te horen heb gekregen moet ik toegeven dat ik zelf ook niet al te spraakzaam ben geweest de laatste tijd. Sinds die dag had ik zelf niet meer met 'm gesproken, maar ik vond toch dat ik mijn best moest doen om nog eens te babbelen. Anders denkt hij misschien dat ik net als de anderen afzijdig wil blijven en niet meer met hem durf te spreken of zo. Om eerlijk te zijn, ik durf het eigenlijk ook niet.
Ik besloot hem een smsje te sturen deze middag. Gewoon even vragen hoe het met zijn vakantie gaat. Zijn antwoord was: "Een echte vakantie kun je het niet noemen." Hmmm. Wat moet ik daar nou op zeggen?
Ik weet helemaal niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik wil er eigenlijk helemaal niet over praten maar als ik het probeer te ontwijken dan gaat hij denken dat het me allemaal niets kan schelen of ik er de ernst niet van in zie.
Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Moet ik er vaak over praten of wil hij dat net niet? Ik weet het allemaal niet meer. Wat zeg je tegen een zoon van een zieke vader met uitgezaaide kanker. "Ach, het komt wel weer goed"? Nee, het komt niet goed.
Earene, vrouw, 29 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende