vader opgenomen in het ziekenhuis

gisteren ochtend kreeg ik een foontje van mijn moeder dat mijn vader die ochtend er heel raar aan toe was, kon niet koffie normaal inschenken, op zoek naar dingen die hij allang gepakt had en tegen muren oplopen. dus zij naar de huisartsen post, daar werd gesproken dat ze het vermoeden hadden dat het epilepsie was en moest maandag maar naar de huisarts gaan.

ik was toch wat bezorgd en wilde papa graag zelf zien, dus ik daarheen. nou het is werkelijk waar mijn papa niet. kijkt erg glazig om zich heen, nauwelijks bewust van het hoe of wat. de hele tijd trillen. wist zelfs niet dat de auto die ik bij had van mij was, terwijl ik die al ruim een jaar heb. ook de wartaal die hij gebruikte was geen touw aan vast te knopen. met af en toe toch redelijk heldere zinnetjes.

ik heb tegen mijn moeder gezegd dat dit echt niet goed is en dat ze met mijn vader terug naar het ziekenhuis moesten. zo gezegd zo gedaan. daar kwam de arts weer met het vermoeden van epilepsie. maar op de een of andere manier kan ik me daarin niet vinden. maar goed, ik ben geen arts. wel kreeg mijn moeder het verwijt waarom ze niet eerder was gekomen. nogmaals uitgelegd dat ze er die ochtend al waren geweest maar dat de dienstdoende arts hen weer naar huis had gestuurd. maar goed, mijn vader moest toen blijven.

vanochtend ben ik bij hem op visite gegaan, de verpleegster gaf al aan dat hij heel erg verward klonk, heel erg hoge bloeddruk heeft. nadat ik wat doorgevraagd had bij mijn vader kwamen we er eindelijk ook achter dat hij last heeft van zijn ogen en dan vooral de ooghoeken en randen. het trilt en flikkert. ook heeft hij rechts hoofdpijn maar wil daar geen pijnstiller voor.
wel is zijn coordinatie met dingen pakken en aanraken al iets verbetert. niet erg veel want hij stoot nog alles om en moet 4 keer aanzetten om iets te kunnen pakken.
ook vroeg hij naar mijn oudste zus, waarom die niet mee was. hem uitgelegd dat ze niet meer thuis woont en al jaren samen woont en nauwelijks contact hebben. mijn vader keek me nog verbaasder aan en vroeg wanneer ze dan al uit huis is gegaan.

toen mijn moeder en ander zusje er waren heb ik besloten om naar huis te gaan, anders wordt het nog te druk. ik ga straks wel weer ff langs. wat is het moeilijk als je je vader daar als een hoopje ellende ziet liggen en dan ook nog eens achterlaat. en de troost en steun die je dan het hardste nodig hebt zit helemaal in Vietnam.

ik hoop dat de artsen snel weten wat er met mijn vader aan de hand is en dat ie snel weer de oude is.

liefs moi