Van me af schrijven.

Zo. Even irrationeel zeuren hoor.

Vandaag heeft Vriend een halve marathon gelopen (gewoon de afstand, niet een of ander evenement). Binnen 1 uur en 48 minuten was hij terug. Wat natuurlijk een ongelooflijk fantastisch tijd is, helemaal als je bedenkt dat hij slechts een week of zo weer wat serieuzer aan het lopen is. 5:05 per kilometer gemiddeld.

En in plaats van dat ik, zoals het een goed vriendinnetje betaamt, blij voor hem was, hem een high five gaf en weer door ging met het leven, bleef ik een beetje stil en ongemakkelijk. Ik realiseerde mij dat ik twee en een half jaar serieus aan het lopen ben, iedere week 4 of 5 keer de deur uit ga om te rennen, maar dat ik ondanks dat altijd ingehaald zal worden door hem. Het maakt geen reet uit hoe hard ik train. Het maakt geen reet uit hoe ongelooflijk niets hij de afgelopen jaren heeft gedaan wat betreft sport. Ik zal altijd, maar dan ook altijd ondergeschikt zijn aan hem. In ieder geval hierin.

Toen overviel mij vervolgens ook nog eens het gevoel dat het zo werkt met een heel aantal dingen in het leven. Sociaal contact, muzikaliteit (hoewel hij daar wel les voor heeft gekregen, maar hé, ik heb ook bijna 7 jaar gitaarles gehad en het klinkt bij mij nog nergens naar), mentale stabiliteit. Het lijkt hem allemaal aan te komen waaien. En ik moet me ervoor uit de naad werken. En die verhouding zal altijd zo zijn.

Hoe kinderachtig het ook is, ik wordt daar jaloers van. Stik jaloers. En ik voel gelijk een soort woede en eenzaamheid over mij heen komen die ik niet los kan laten. Ook niet als hij lief voor me is, het helemaal begrijpt, het rot voor me vindt. Ik wil gewoon óók ergens beter in zijn.

Ik herken dit denkpatroon van mezelf. Dit doe ik al jaren. Eerst bij mijn zusje, toen bij wat vriendinnetjes en nu bij mijn Vriend. Waarom kan ik dit maar niet doorbreken? Ik voel me zodanig minderwaardig dat ik het liefst in een hoekje zou kruipen met Gilmore Girls en de grootste zak chips die ik kan vinden, maar gelukkig ben ik geen 16 meer en kan ik mezelf op mijn bureaustoel houden en in ieder geval een poging doen te staren naar mijn hoorcollege.

Teleurstellend vind ik dit van mezelf. Dus ik ga mezelf nú een schop onder mijn reet geven, mijn hoorcollege afkijken, vrolijk doen tegen Vriend en daarna een rondje rennen. En dan niet proberen zijn tempo te lopen of mijzelf te vergelijken met hem, maar ik ga proberen als een normaal persoon te genieten van mijn rondje.