Van toen Naar Nu (1)

Nu.. vrijdagmorgen 3.09 zit ik achter mijn pc.... Kon niet slapen... Ik zeg altijd,als we weer eens een ontwikkeling in huis hebben,"joh ik kan er een boek over schrijven"...en nu vannacht besloot ik dat eens te gaan doen... heerlijk om te delen,dus vandaar ook op deze manier,via het net. Het net is voor zover ik het kan oordelen,de beste uitvinding ooit.. Sinds 7 jaar surf ik al via het net,in het begin wat onwennig,maar jaar na jaar leer je met een digitaal wonder om te gaan.
Voor de komst van de Personal Computer, werd er ook geleefd.
Alleen... anders.

Ik was 14 toen ik mijn Ex-man leerde kennen,hij 17,Peter,mijn jeugdmaat,mijn steun in de groei naar volwassenheid.We waren van die typische hangjongeren,beetje lol trappen,roken,kletsen,stappen,stadten,busje kruid,alcohol... dat soort jongeren.
Eerst hoorde ik bij het groepje "het noorden",zo had je in elke wijk,wel een groepje kids,die hun tijd gezellig met elkaar doorbrachten.
Als je vroeg uit was van school,of als je eens een tussenuur had,fietste,of bromde je ff naar "het pleintje"...Er was altijd wel iemand.
Soms kwamen er kids van een andere "groep".. en soms bleven daaruit mensen hangen... zo ook Peter,hij was groot,lang,stoer,niet knap,maar mooie ogen,en niet mijn type... maar keek toch tegen hem op,als we gingen stappen,zwemmen,maakte niet uit,hij zorgde altijd voor de meisjes,hij was de troostpaal van de ploeg..hij zat achter mij aan,maar wilde niets meer dan alleen vriendschap,verliefdheid groeide,en we kregen zoals dat heette "verkering". Mobieltjes,waren er niet...MSN?.. wat was dat dan?... nee wij schreven briefjes,lieve briefjes,stuurde kaartjes... dat soort dingen... je zat in de klas,en dacht is het al het 7de uur.. dan ben ik vrij,en zie ik hem weer... geen geruzie en gemijmer via een sms,nee je zag elkaar 21u voor het laatst,en de volgende dag 19 zag je mekaar weer eens... miss had je dan wel ff gebeld,terwijl je moeder in je oor loopt te tetteren,dat het al genoeg kost ,de telefoon,en niet begrijpend dat je elkaar moet bellen,terwijl je elkaar 10 minuten later ziet om de dag door te bespreken... dat waren zulke tijden.... Dat de tijd die je van huis was gewoon onbeireikbaar was voor iedereen,tot je weer thuis kwam.
Mijn jeugd vloog voorbij... Op mijn 18de woonde Peter en ik al samen,samen 3 kinderen gekregen,waarvan 2 kindjes de bevalling niet overleefde,daarover (misschien) ooit meer.Kim was 1,5 jaar oud toen Peter en ik besloten te gaan scheiden,we waren elkaar ontgroeit,hadden beide een ander leven voor ogen,koek was op.
Het was 2001...de precieze datum, ben ik kwijt,maar ik was alleenstaand moeder,een meisje van anderhalf,en wat bleek,ik was zwanger,ongepland,uiteraard wel gewenst,en uiteraard werd de scheiding op mijn hormonen gegooit,niemand begreep er iets van,Peter en ik wisten beter,hij heeft me heel de zwangerschap gewoon bijgestaan,ook na weer het verschikkelijke nieuws dat onze zoon.Dit kindje mocht ook niet bestaan. Enerzijds was er intens verdriet,en anderzijds dacht ik,dit moest denk ik gewoon zo zijn.De gehele periode ben ik op de 1 of andere manier kwijt,niet bewust,maar het is gewoon zo.Ik heb er dus gewoon vrede mee.
Samen hebben we echt een schat van een dochter en samen zullen we haar ook opvoeden,we zijn gewoon vrienden voor het leven,Ons kind kan dat ook heel goed voelen,Peter is welkom in ons gezin,ook is dit mogelijk doordat ik een geweldige vriend heb,die dat ook heel goed begrijpt.

Robin,een geweldige gozer,vader van,jawel, 4 kinderen, 1 zoon van 11,Nick.En 3 dochters,Tatjana van 9,Priscilla van 8,en Naomi van 7. Ik was dus op mijn 28ste al stiefmoeder van 4 kids,bizar!
Hoe ik hem heb leren kennen,later.

En toen na alle heisa van de scheiding,begon ik te leven... echt te leven... langzaam aan,werd ik weer helemaal mezelf,viel af,ging sporten,en ik schafte me een pc aan,het Internet werd deel van mijn leven,als mams alleen...