Veel mooier hoeft het niet te worden

De avond legde zijn mistige arm om mijn schouder en neuriede mistroostig. Een beetje mistroostig, niet echt droevig. En ik neuriede mee. Vanwege de dag.

De dag die begon met slapen tot zeven uur, lezen in bed, het geliefkoos, het ontbijten. En later het wandelen door het herfstbos en het drentelen door de expositie, waar weer veel bekenden waren.

En dan weer thuis: het grillen van de pompoenstukjes, het braden van het vlees, het eten, het kijken naar Dicte, de koffie, het wandelen naar het theater aan de andere kant van de weg, het optreden van Yentl en De Boer, het genieten, het weer teruglopen naar huis, het uitzwaaien van mijn lief.

Het inschenken van de wijn, het snijden van de zult en de kaas, het typen van de zinnetjes, die niet veel betekenden, maar die toch aardig liepen.

Het openen van de schuifpui en voelen hoe de avond over je heen hangt en hoe je het geneurie bijna kunt horen als een bas onder jouw geneurie.

Veel mooier hoeft het niet te worden.