Verdien ik het leven?
Vandaag moesten we met school ergens naar toe. Het was daar wel leuk, al was het alleen maar omdat we dan niet naar school hoefde. Terug in de bus naar school zat ik gezellig met drie jongens te praten. Een jongen pakte het bandje van mij af dat ik om me arm had. Daar was niets mis mee. De andere twee jongens lette vanaf dat punt (gelukkig) niet meer op. Toen die jongen (ik noem hem Y.) het bandje om wou doen, pakte hij mijn arm en wou die omdraaien. Ik trok uit alle macht mijn arm terug, en zei hem vrij kwaad dat hij dat niet mocht doen.
Hij wist genoeg. Hij gaf me het bandje terug en knuffelde mij. Hij zei dat hij nooit zou begrijpen waarom iemand zichzelf zou gaan snijden. Of het voor de aandacht ofzo zou zijn. Ik zei dat hij daarvoor mijn geschiedenis zou moeten weten om te weten waarom ik het doe. Hij zei meteen vertel dan maar. Dus daar ging ik, mijn verhaal vertellen. Hij schrok toen ik vertelde wat er gebeurd was met mij, hij wist wel dat er 'iets' was. Ook iets op dat gebied, maar niet zo erg. Hij zei, dat als ik het zou willen doen, ik hem mocht bellen. Hij smeekte mij haast er toch alsjeblieft mee te stoppen.
Dat ik de pijn niet verdien (evenals verkracht worden) maar dat ik het leven verdien. Ook vertelde ik hem over mijn masker, dat ik nooit mezelf was in de klas, of die dag. En dat leraren dachten dat ik soms alles deed om aandacht. Ik zag in zijn ogen een soort van woede, onbegrip.
Lieve Y., het spijt mij, dat ik je heb laten schrikken. Blijf tegen mij doen zoals eerst.
Hij wist genoeg. Hij gaf me het bandje terug en knuffelde mij. Hij zei dat hij nooit zou begrijpen waarom iemand zichzelf zou gaan snijden. Of het voor de aandacht ofzo zou zijn. Ik zei dat hij daarvoor mijn geschiedenis zou moeten weten om te weten waarom ik het doe. Hij zei meteen vertel dan maar. Dus daar ging ik, mijn verhaal vertellen. Hij schrok toen ik vertelde wat er gebeurd was met mij, hij wist wel dat er 'iets' was. Ook iets op dat gebied, maar niet zo erg. Hij zei, dat als ik het zou willen doen, ik hem mocht bellen. Hij smeekte mij haast er toch alsjeblieft mee te stoppen.
Dat ik de pijn niet verdien (evenals verkracht worden) maar dat ik het leven verdien. Ook vertelde ik hem over mijn masker, dat ik nooit mezelf was in de klas, of die dag. En dat leraren dachten dat ik soms alles deed om aandacht. Ik zag in zijn ogen een soort van woede, onbegrip.
Lieve Y., het spijt mij, dat ik je heb laten schrikken. Blijf tegen mij doen zoals eerst.
17 mrt 2005
- meld ongepast verhaal
-
ikjuhzzz
donderdag 17 maart 2005 21:21
ja, jij verdient het!
hij zal er voor je zijn als jij dat wilt..
hij zal je niet dwingen
ik ook niet
als er wat is je kan altijd tegen mij praten
ik zal je alleen niet dwingen
als je zegt dat het goed gaat zal ik dat aannemen
en als je zegt dat het slecht gaat wil ik naar je luisteren
je verdient het dat mensen naar je luisteren
-
Mystera (opgeheven op 26-2-2013)
zondag 20 maart 2005 21:58
Hij smeekte mij haast er toch alsjeblieft mee te stoppen.
--
Dat is alleen maar goed nieuws...
Ik ben blij dat er iemand is die er zo over denkt..
Ik hoop ook voor je dat je de moed en kracht hebt om met snijden te stoppen..
*Sla densoods de boksball van het haakje
helpt goed!*
*Knuff* mystera -
Clienniej
maandag 28 maart 2005 02:14
hij is lief
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 14 mrt 2005 Iets accepteren? ( 6 )