Zo ver weg en zo dichtbij.
Ik kan je niet meer aanraken,
niet meer horen,
en niet meer voelen.
Ik kan alleen nog maar aan je denken,
en van je dromen.
Ik heb zoveel van je gehouden,
en je hebt zo vaak gezegd; Wij worden samen honderd.
Waarom ben je er dan nu niet meer?!
Je hield van me,
we waren zo gelukkig.
Waarom waagde je dan toch je leven,
door die berg te beklimmen die je niet betreden mocht?
Je hebt zoveel mensen die om je gaven,
in verdriet achter gelaten.
We zijn moeizaam verder met ons leven gegaan,…..
Zonder jouw lieve glimlach,
jouw liefde,
jouw warmte om ons heen,
zonder JOU!
Lieve…..
We missen je,
Maar we weten dat het goed met je gaat,
Rust zacht.
Liefs,
Ons.
ik kijk geloof ik een beetje teveel tv.....hmmmzz niet echt vrolijk gedichtje...sorry mensen.
pauline