Verdwaald

Ken je dat gevoel dat je verdwaald bent? Ergens ben je verkeerd gelopen en merk je dat alles er onbekend uit ziet. Je loopt en loopt en loopt, maar hoe verder je komt hoe meer je je realiseert dat je echt de weg kwijt bent. Gelukkig heb je er nog vertrouwen in dat het wel goed komt, je vind je weg wel weer. De zon staat nog hoog aan de hemel, je hebt de tijd en wandelt rustig door. Je komt nog wat mensen tegen waar je de weg aan vraagt, maar allemaal lijken ze niet te begrijpen waar je nou heen wil. Langzaam krijgt de onrust je in zijn greep en een vleugje angst roert zich in je binnenste. Je loopt nu al zo lang. Je bent moe en je voeten doen pijn. Ineens zie je iets wat er bekend uit lijkt te zien. Met wat meer vertrouwen en hervonden veerkracht sla je de weg in. En je loopt en loopt weer maar ook deze weg leidt tot niets. Het is inmiddels donker. Het bos om je heen lijkt je te omsingelen en de duisternis omhelst je. Je komt genoeg paden tegen maar zonder licht zie je ze niet en de enkele waar het licht van de maan even kort op schijnt blijken ruw en onbegaanbaar.
Uiteindelijk zak je neer op een steen. Je bent koud, moe en werkelijk hopeloos verdwaald. En dan, dan geef je het op en wordt opgeslokt door de koude donkere nacht. Je tocht is voorbij, je hebt gefaald, game over.
Zo verdwaald voel ik me nou, alleen dan in mn eigen hoofd, mn eigen ik. Mn tocht duurt ook al zo lang en ik ben zo verrekte moe. Opgeven wil ik niet, mag ik niet. Ik weet alleen niet goed waar ik nou heen moet en ben soms zo bang voor wat de toekomst brengt.