Vergeten.

De plek waar jij zat is nu niets anders meer dan lucht.
De mooie lach die jij had is in mijn gedachte nog maar een zucht.
Maar de herinnering aan jou, heb ik precies zoals ik wou.
Jou naam is één van de vage dingen die maar in mijn hoofd blijft spoken.
De dingen van jou zitten op een veilige plaats ondergedoken.
Een plek waar ik nooit meer zou kijken.
Hoe erg de drang ertoe soms ook kan lijken.
Jou gezicht vervaagt als ik aan jou denk,
De tranen worden minder nu ik geen aandacht meer aan je schenk.
Maar de pijn blijft.
Zelfs nu jij steeds verder mijn gedachte uit drijft.

Als de woorden die jij zei zich maar blijven herhalen
Ik me steeds weer opnieuw in jou laat verdwalen.
Krijg ik geen kans om het te vergeten,
Dan blijft het gevoel dat ik ooit had maar aan me vreten.
Terwijl ik weet dat het weg hoort te zijn.
Want aan jou denken geeft mij alleen maar pijn.
Ooit komt een dag dat ik er mee kan leven,
Dat wat ik altijd al wou mij opeens word gegeven.
Maar de tijd gaat langzaam, te traag als je het mij vraagt.
Tot die tijd is er altijd dat gevoel dat aan mij knaagt.