vergif

De tijd stopte om 2:03
en alles werd zwart.
De wereld zweeg
en ik had niets meer te zeggen
want ik keek hoe de
kleuren vervaagden en hoe
jij met ze uit mijn leven
verdween.
Het werd koud
en nog steeds is het koud
terwijl we blijven lopen
op versleten schoenen
en vermoeide benen die ons
voortslepen door het stof
liggend op de wegen.
Soms kunnen we er niet meer tegen
want er is amper te eten.
Wat er morgen gaat gebeuren
dat willen we allang niet meer weten.
We missen de kleuren.
Het einde
waar we soms op hopen
maar we blijven lopen
met het beetje vuur dat nog brand
terwijl we blijven ademen
en zien hoe de wereld afsterft.
Hoe de bomen vallen
en de dieren allang niet meer bestaan
zit het in ons menselijk wezen
om maar door te blijven gaan.