Verhaal#1

Ik schrijf wel is een verhaaltje, Laat maar horen wat je ervan vind



Met een betraand gezicht fietste ze van Heelsum terug naar Wageningen. Het was uit. Ze had er lang genoeg over gepiekerd. Het was nu echt uit. Ze moest té veel aan andere jongens denken en het ging gewoon niet meer voor haar gevoel. Nog nooit had ze zich zo kut gevoeld. Ze zag de pijn in Twan's gezicht toen ze haar verhaal deed.Hij veranderde van een vrolijke verliefde jongen, naar een onzeker eenzaam wrak. Ze had hem nog nooit zien huilen daarom was de klap nog 100x zo hard aangekomen. Op dat moment besefte ze pas écht wat ze gezegd had. Ze wilde zijn hand pakken maar hij trok terug en stond op. 'Wil je weggaan asjeblieft' had hij gezegd met een brok in zijn keel. Ze stond moeizaam op. De laatste keer dat ze dit bed zou voelen. Ze legde onopgemerkt het briefje wat ze van te voren had geschreven onder zijn deken en liep achter hem aan de trap af. De trap van alle herinneringen. Met elke stap liet ze er een vallen. Ze liep de deur uit en hij sloot hem gelijk. Ze barste in tranen uit en liep naar haar fiets.

Ze begon steeds sneller te fietsen. Wat deden al die verdomde mensen op het fietspad, het was zaterdag, geen zondag! Boos trapte ze door terwijl elke voorbijganger haar medelijdend aankeek. Alsof ze wisten waarvan ze zo overstuur was. Lars, Tjeerd en Justin. Dat waren de boosdoeners van dit. Tjeerd had ze nooit kunnen vergeten, het leek wel alsof hij met de dag knapper en aandoenlijker werd. De droom dat ze met hem op haar bed lagen te zoenen kreeg ze niet uit haar hoofd. Het was zo vreselijk écht geweest en het voelde zo vreselijk goed. Zijn lippen, ze kon zichzelf wel doodslaan, voelde zo vreselijk zacht. Ook Lars verdween maar niet uit haar gedachte. Die twee avonden dat ze met hem gepraat had, had ze hem op een gegeven moment gewoon willen bespringen. Zo vreselijk lokte hij haar uit haar tent. Maar ze had zich ingehouden. Voor Twan. Ook Justin kon ze niet voorbij laten lopen zonder zich af te vragen hoe hij zoende. Dat allemaal bij elkaar maakte haar gek. Ze wist niet hoe het nu verder moest. Het enige wat ze wist was dat ze behoorlijk los zou gaan op het hockeyfeest.

Ze was thuis, ze had het geluk dat er niemand thuis was, al die aandacht mocht nog wel een dagje wachten. Ze liep regelrecht naar haar kamer, trok haar kleren uit, deed haar pyjama aan, ging in bed liggen en trok de deken over zich heen.

Ze werd wakker van de telefoon die overging. Slaperig nam ze de telefoon op: 'met Katelijn?..' 'Met Esther verdomme! Je hebt zowat het mooiste wat je hebt kapot gemaakt! Ben je gek ofzo? Ik eis verklaring!' Ze drukte op de uit-knop. Twee tellen later ging haar mobiel, toen ze zag dat het opnieuw Esther was, zette ze hem uit. Ze keek op haar horloge, ze lag nog geen uur te slapen. Ze schrok op. Allemaal vragen schoten door haar hoofd 'Wie weten het nu allemaal al, wat heeft Twan precies verteld, hoe heeft hij het verteld, aan wie heeft hij het verteld?' Nee Katelijn, stop. Ze ging weer terug liggen. En deed automatisch haar telefoon weer aan. Nieuwe berichten Twan stond er. Trillend drukte ze op openen, 'Bel je even? Kus' Wat moest ze nou doen, ze kon hem moeilijk negeren. Ze stapte uit bed en pakte vol goede moed de telefoon. Toen ze de laatste nummers intoetste trilde ze zo erg dat ze bijna niet op het telefoontje kon drukken. Hij ging over. Twee keer. Drie keer. 'Met Twan, dit is m'n voicemail toch Katelijntje?' 'Jah!' hoorde ze zichzelf zeggen 'spreek maar wat in!' Piep. Ze hing op en barstte weer in huilen uit. Het was zo gezellig geweest die middag! Uren hadden ze lopen kutten met z'n voicemail. Dit was ervan overgebleven. Ze belde nog een keer. Er werd opgenomen. 'Hoi' hij haalde zijn neus op. 'Met Katelijn' kwam er snikkend uit. Stilte. 'Waarom' vroeg hij op zijn zachts. 'Katelijn ik snap het niet, waarom?' en hij barstte in snikken uit. Ze beet haar lippen kapot. Was dit wat ze wilde? Had ze dit zo bedacht? Nee. Ze hing op en stortte zich machteloos terug in de kussens.

Ze schrok wakker. Half tien. Shit! Tien uur had ze met Roos afgesproken voor de hockeyclub. Ze racete naar beneden, deed de douche aan en liet de warme stralen haar tranen doen verdwijnen. O wat zou ze zich vanavond klem zuipen. Ze zeggen dat alcohol niet de oplossing is voor al je problemen; op dit moment wel. Ze droogte zich af, trok wat aan en vertrok naar de hockeyclub.

Roos stond er al. Ze kwam op haar afgerend. 'Katelijn!' Ze trok haar zowat van haar fiets af. 'Uit? Waarom?' 'Roos, ik kon het niet meer.' Ik keek haar smekend aan 'mag ik asjeblieft drank, peuken en muziek? Ik heb het echt nodig.' We liepen naar binnen.

Het was bomvol en de hardcore bonkte uit de speakers. Hardcore. Twan. Ze schudde de tranen van zich af en liep naar de bar. 'Twee bier graag' ze gaf Roos er één. Maar nam hem weer over toen ze haar eigen glas leeg had. Ze zette de glazen terug op de bar en trok Roos mee de dansvloer op. Laat deze nachtmerrie verdwijnen.

Één uur en acht bier verder stond ze met Tjeerd te dansen. Ze stond dicht tegen hem aan. Z'n geur, zijn armen op haar heupen, zijn hele alles. Ze voelde z'n adem in haar oor. Ze bewogen mee op de muziek en hun wangen raakte elkaar. Ze zoenden intens en vreselijk. Ze huilde. Hij werkte niets. Ze zoenden, ze huilde. Wat deed ze, waar was ze mee bezig, iedereen kon het zien. Ze stopte. Ze keek hem aan met een betraand gezicht. Hij keek haar verbaast aan. Ze voelde het, ze draaide zich om, ze zag blonde haren en betraande groenblauwe ogen die maar bij één persoon voorkwamen. Twan.Nog meertranen. Hagar trok haar mee, gaf haar bier en een peuk. Ze wist het niet. Ze zag haar tranen niet. Katelijn nam een hijs en liet de rook haar longen verwoesten. Ze dronk het in één teug leeg en bestelde er nog één. Justin stond naast haar. Ze keek hem aan. Ze wist het. Het kon niet anders. Maar het kon niet hier. Ze gingen achter de schutting staan. Weer huilde ze. Zij ging eerst terug. Justin bleef daar. Ze zag hem niet meer. Niemand wist het, niemand had het gezien, gevoeld of gehoord. Ze draaide zich om en botste tegen Lars. Hij gaf haar een kus op haar wang. Haar hart schreeuwde van pijn. Ze duwde hem opzij en liep de zaal uit, de wc in. Ze keek in de spiegel. Alles was vaag, alleen haar tranen werden verlicht door de tl-buizen. Ze liep naar de zaal. Vroeg een peuk van Reindert en de aansteker van Ymke. Ze keek de zaal in. Oranje shirt, een peuk, blonde haren, blauwgroene ogen, roze lippen. Vastgekleefd aan een slet. Ze lag dubbel, we staan nog niet gelijk jongetje. Tranen van het lachen. Absurd. Ze liep naar Lars die een paar meter van Twan stond. Ze danste en danste. Het moest, het kon niet anders. Ze zoende hem. Tranen, tranen, tranen. Ze liet zichzelf verdrinken. Zelfmoord was het. Ze kon niets doen. Ze was verdoofd door verdriet en pijn.

Ze liep naar een kamertje waarvan de deur niet open hoorde te zijn. Ze ging op de stoel achter de schutting zitten en snikte geluidloos. Wat was er met haar gebeurd? Ze had een hekel aan zichzelf. Ze kneep zichzelf zo hard ze kon. Ze moest het in haar botten voelen. Die jongen had haar helemaal niets misdaan. De deur ging open en weer dicht. Verdwaald. Net als ik, alleen ik van binnen. En ik weet niet wanneer in de weg weer terug zou vinden.
Ze hoorde de tl en een ander geluid. Ze kon het niet thuis brengen. Ze stond op en liep om de schutting heen. Het was te voorstelbaar. Hij zat in een hoekje op de grond met zijn hoofd in zijn knien verstopt. Hij snikte zachtjes. Het geluid.

Ze liep er langzaam heen en ging ernaast zitten. Ze keek naar het plafond. Ze dacht dat ze flauw ging vallen maar het plafond was zwart. Ze keek naar hem. Hij was in duizend stukjes gescheurd. Ze pakte zijnhand en drukte die tegen haar gezicht. Ze liet de tranen komen. Zo zaten ze daar. Met z'n tweeen, allebij kapot. Door elkaar. Terwijl de hele wereld feest vierde. Ze ging tegen hem aanzitten, tilde zijn hoofd op en kustte hem. Hij kustte haar niet terug. Het maakte haar niet uit. Ze ging door tot hij zich over zou geven. Tranen. Het enige wat er was waren tranen.Hij kustte haar, pakte haar vast. Ze huilden. Ze proefde zijn tranen. Ze lagen. Ze gaf hem een laatste kus. Ze draaide zich op haar andere zij. Nog steeds tranen, maar dan stille.

Het was kwart over twee toen hij haar overeind hielp. Ze keken elkaar aan. Blauwgroen. Ze probeerde iets te zeggen maar hij legde z'n vinger op haar lippen. Hij voog een traan uit haar gezicht. 'Drie' was haar eerste woord. 'Vier' was de zijne. Ze voelde in gedachte de klap in haar gezicht. Ze lachte. Hij was goed. Ze liepen hand in hand het kamertje uit. Iedereen keek hun aan. Tjeerd, Lars, Justin; allemaal zagen ze haar. Zij hen niet. Ze pakte haar jas maar liet zijn hand niet los.

Ze fietste naar huis. Ze begonnen te lachen. Super hard. Iedereen zou wakker worden. Ze zette hun fietsen naast het huis en liepen naar binnen.

Ze liepen naar boven, kleedden zich om en kropen in bed. Ze lagen met hun gezicht naar elkaar toe. Allebij nog één traan. Ze sloten hun ogen en lieten de nachtmerrie voorbij varen.