*Verhaal*

Geschreven voor "school"... Het is een wedstrijd voor gratis kaartjes van de musical Wicked met je hele klas en een boekenbon voor 200 euro (Haat boeken maargoed, schrijven vind ik leuk!) Dit verhaal heb ik ongeveer al een keer eerder geplaatst, ik heb het langer gemaakt. Het onderwerp moest zijn: Niets is zoals het lijkt.

Dit vertrouwde bed.
Hoelang zal het nog duren voordat ik deze kamer kan verlaten. Een tijd, een lange tijd, want mijn lichaam is nog zwaar. Te zwaar om mijn ogen te openen en mijn voeten te bewegen. Helaas is het nu niet mogelijk om naar buiten te kijken, maar gelukkig kan ik nu het bed naast mij niet zien. Niet zoals de andere meiden. Ik hoor hoe ze de gordijnen om hun bedden dicht schuiven en hun witte ziekenhuislakens over hun hoofden trekken om het geluid niet te horen. Het geluid dat aangeeft dat het hart van een meisje op onze kamer niet meer klopt. Helaas kan ik het laken niet over mijn hoofd trekken of mijn oren bedekken, want het geluid van de elektrische schokken en het beademen van het meisje dreunt door mijn lichaam. Mijn zware lichaam. Hoe ga ik hier ooit weg? Volg ik dit meisje? Zouden zij ook mij schokken moeten geven in de hoop dat ik weer terug kom, terwijl ik eigenlijk allang weg ben? Of kan ik blij zijn, gelukkig zijn, en net zoals Lisa, het meisje dat gister nog tegenover mij lag, terugkeren naar huis. Gezond en wel. Hoe ga ik hier ooit weg? Vol energie, of juist zonder? Ik hoor hoe de laatste schok wordt gegeven, en ik hoor hoe het bed de kamer uit gereden wordt. Als ik dit meisje volgen ga, is één ding zeker. Het is mijn eigen stomme schuld. Ik had nooit mijn eigen gevoelens mogen afreageren op anderen. Anderen kunnen niks aan mijn onzekerheden en thuissituatie doen. Ik had nooit al die opmerkingen over dat Annabella mogen maken. Eigenlijk heb ik al die jaren uit pure arrogantie bestaan. Het is dan ook niet zo gek dat ze mij teruggepakt heeft, ook al had ik niet verwacht dat dit op deze manier zou gebeuren. Als ik hier wegga, wegga als Lisa, ga ik mijzelf verbeteren. Verbeteren totdat mijn arrogantie weg is, totdat mijn zelfverzekerdheid gegroeid is. Ik ga mijn excuses aanbieden aan Annabella, wie er voor gezorgd heeft dat ik hier lig, wat eigenlijk maar goed is ook, en ik zal bidden. Bidden in de hoop dat mijn moeder op mij neerkijkt van daarboven en ervoor zorgt dat mijn vader niet meer bij mij in bed komt liggen. Niets is namelijk wat het lijkt, want in dit bed voel ik mij eigenlijk meer op mijn gemakt, ondanks mijn zware en verwondde lichaam, dan in mijn eigen bed op zolder.


Niets is wat het lijkt: In mijn verhaal is het meisje dus onzeker door haar thuissituatie waardoor ze eigenlijk een schreeuw om aandacht geeft om altijd maar arrogant te zijn. Annabella heeft haar teruggepakt waardoor ze nu in het ziekenhuis ligt. Je zou op het begin van het lezen dan ook denken dat ze daar weg wil, dat wil ze ook maar toch voelt ze zich hier fijner dan dat ze weer thuis is.
27 sep 2012 - bewerkt op 27 sep 2012 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van angelheart
angelheart, vrouw, 28 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende