verhaal deel 5

Esther en Dorian kijken haar na. “ehmz..ik denk dat ze nog steeds een beetje down is.” Verschuldigt Esther. Dorian lacht naar haar en slaat een arm om haar heen. Boven zit Maaike op haar bed. Hier had ze geen behoefte aan. Dorian in haar huis. Ze heeft gezien hoe hij kon zijn en ook hoe Lucas kon zijn. Hoe kan ze dat nou vertrouwen? Hoe kon Esther dat vertrouwen? Esther was het angst haasje, maar nu ze heeft gezien hoe gemeen ze kunnen zijn doet ze alsof er niks aan de hand is! Ze is zo gek als een deur. Maaike hoort Dorian en Esther beneden lachen, ze krijgt er de rillingen van. *Ik moet hier wat aan doen, dit is niet veilig, straks komen er meer in huis en straks vermoorden ze ons* Maaike begon panisch te worden. De angst die ze had door alles wat er gebeurt was met Lucas en Dorian werd alleen maar versterkt door het feit dat ze van Lucas hield en dat wilde ze niet. Plots hoorde ze 2 paar voetstappen de trap op lopen. Maaike sprong op, deed haar kamerdeur op slot en ging onder de dekens liggen. “Weet je het zeker?” hoorde ze Dorian door de deur heen. “Ja, maak je niet druk. In mijn kamer komt geen spatje zonlicht.” Maaike’s ogen gingen wijd open. Gebeurde er nu wat ze dacht dat er gebeurde? Had Esther aan Dorian gevraagt of hij bleef slapen? Zou zij vannacht in de buurt van een vampier moeten slapen? Maaike kneep haar ogen dicht, *dit is zo niet goed*
Ze hoorde Dorian en Esther Esthers kamer binnen gaan en de deur achter hun op slot doen. *Mooi, dan hoor ik in ieder geval het slot gaan als ie wat probeert* Maaike kreeg een idee. Ze liep naar haar raam en deed snel de gordijnen open. *zo, over 2 uurtjes bgint de zon op te komen, dus dan ben ik veilig.* Snel ging ze weer terug haar bed in en al snel viel ze inslaap. In de kamer naast haar sliep nog niemand. Esther en Dorian lagen naast elkaar in bed. Esthers hoofd lag op Dorians borstkast. “Ik weet niet wat ik moet doen hoor me Maaike, ik weet dat ze huilt en ik weet een beetje waarom, maar ik heb geen idee hoe ik haar eruit krijg.” Dorian staart naar het plafond terwijl zijn vingers door Esthers haar gaan. Hij wist ook hoe het kwam dat Maaike nu zo deed, mischien wel beter dan Esther, maar een oplossing had hij ook niet. “Ik weet het niet, ik denk dat ze nu eerst dingen voor haar zelf op een rijtje moet zetten en dat wij haar pas daarna kunnen helpen.” Esther keek naar Dorian en klom iets omhoog zodat haar gezicht net boven de zijne was. “Je bent lief” zij ze “Jij ook, laten we gaan slapen, zo meteen wordt het licht.” Esther knikte. Ondanks dat ze het zo heel gezellig vond, was ze ook moe. Ze keek hem in zijn ogen, die in het donker licht leken te geven. Ze voelde zijn vingers op haar rug kriebelen. Ze voelde Dorian lachen. “Wat?” vroeg ze. “Jij dacht echt dat ze me zouden laten sterven he?” antwoorde Dorian grinnekend. Esther voelde zich een beetje rood worden. “Ja, ehmz, nou. Dat kwam omdat william zei..” voor ze verder kon gaan legte Dorian 2 vingers op haar lippen. “Het maakt niet uit, het was echt heel lief van je. Maar al zouden ze mij laten sterven, zou ik jou niet veranderen. Je bent een mens, je leeft overdag.”Esther moest lachen “Sinds we jullie ontmoet hebben zien wij die dag ook nog maar nauwlijks” “maar toch, een vampier zijn is een zegen en een vloek, dat laat ik jou niet gebeuren.” Esther dach even na. Zij zou oud worden en sterven, maar hij niet..”Ik wordt dan ouder en ga dood. Zoek je dan weer een nieuw meisje?” vroeg ze onzeker. Dorian schrok van haar vraag. Hij had er nooit aan gedacht dat ze oud zou worden en zou sterven. Hij voelde haar hoofd weer op zijn borstkast leunen. ‘” ik heb daar nooit aan gedacht..”zei hij zacht. Esther gaf geen antwoord, ze was inslaap gevallen. *Dat ik daar niet aan heb gedacht. Ze is een mens, waarom heb ik dan neit aan de rest gedacht. Zij zal langzaam oud worden terwijl ik jong blijf. Ik weet dat ik haar wil, ik weet dat ik nooit een ander zal willen. Maar om haar te veranderen? Haar van haar leven te beroven en een ander leven te geven. Een leven van moorden en bloed? Het lijkt niks voor Esther. Hij kijkt naar Esther en slaat zijn armen om haar heen en valt dan ook in slaap. Ondertussen was Lucas bezig een gigantish bloedbad aan het stichten in de straten rond Maaike en Esthers huis. Elk mens die hij tegenkwam scheurde hij open, op de meest pijnlijke manier die hij op dat moment bedacht. Zijn gezicht stond duivels terwijl hij bezig was een man langzaam te ontdoen van zijn huid terwijl de man lach te gillen in zijn eigen bloed. Toen hij weer en slachtoffer zag en zich klaarmaakte voor een nieuwe aanval voelde hij een hand op zijn schouders. “Dit kan niet, het is klaar voor vanavond.” De stem klonk rustig en dwingend tegelijk. Lucas draaide zich om. Achter hem stond zijn vader. Lucas maakte snel een eerbiedige buiging. “Vader” zei hij. Lucas zat onder het bloed, het druipte letterlijk van zijn kleren. “Dit is niet hoe een vampier om moet gaan met voedsel. Verspilling van voedzame bronnen.” Lucas keek zwijgend naar zijn vader, hij wilde tekeer gaan, hij wilde schreeuwen, schelden. Maar deed niks. Het zou niet slim zijn om tegen zijn vader te in te gaan. Zijn straf zou erg zijn. Zeker na dat van Dorian. Lucas zuchte. “Ja vader, het zal niet meer gebeuren.”. “Waar heb je Dorian gelaten? Ik vroeg jou om op hem te letten.” Shit dacht Lucas. Lucas had momenteel wel een gore hekel aan mensen, maar Dorian niet.. En als hij Dorian nu zou veraden, dan zouden die irritante meiden wel eindelijk dood zijn, maar Dorian hoogst waarschijnlijk ook. Hij wist dat Dorian bij Esther was, maar waar wist hij niet. “Ik weet het niet vader.” Lucas zijn vader haalde een wenkbrouw omhoog, maar voor hij iets kon zeggen stond er een troep vampiers achter hem. “Heer Malfus” zai een van de vampiers twijfelachtig. Malfus draaide zich om en knikte, daarop begon de vampiers de lijken op te ruimen en de straat schoon te maken. Malfus keerde zich weer om naar Lucas. “Laat dit niet weer gebeuren, dit is zelf oneerbiedig werk voor de laagste rang vampiers” zei hij grommend. Lucas knikte alleen terwijl hij zijn vuisten balde. Malfus keerde zich weer om. “We gaan naar huis, de zon begint op te komen.” Zonder wat te zeggen verdwenen beide vampiers op hun gewoonlijke manier.
Bij het kasteel stopten beide vampiers. Malfus keer ernstig naar Lucas. Er is nog een ding dat ik met je moet bespreken, kom naar de zit kamer.”Weer volgde Lucas Malfus. In de zitkamer pakte Malfus 2 glazen en schonk ze allebij vol met een mix van bloed en alcohol. Lucas was al gaan zitten en Malfus zette zich neer tegen over hem en gaf Lucas een glas. “Lucas” zei hij serieuzer dan anders. “Ik weet waar Dorian zich mee bezig houd.” Lucas schrok, wat wist hij precies en wat zullen de gevolgen zijn? “Ik weet van hem en dat mensen meisje. Ik weet dat jij hem beschermed. Ik wil nu dat jij mij vertelt hoe en wat.” Lucas dacht na, zou hij iets vertellen en zo ja tot hoe ver.. “Lucas,,” De stem van Malfus klonk nu minder rustig en veel dringender. Op het moment dat Lucas wilde spreken kwam zijn moeder de kamer binnen. “Malfus, Lucas, stoor ik?” vroeg ze met een vriendelijke stem. “Nee hoor Idena, Lucas hier gaat ons net vertellen hoe het zit met Dorian..” zei Malfus tegen zijn vrouw zonder van Lucas op te kijken. “O, ik heb ook nieuws daarover” zei Idena luchtig en ging naast Malfus zitten. Malfus keek Idena niet begrijpend aan. Ook Lucas snapte het niet. Aan de andere kant van de deur stond Selest te luisteren, ze had gezien dat iedereen de zitkamer was ingegaan en was nieuwschierig waarom. “Ik ben naar Meira geweest” Mafus zuchte maar Idena reageerde niet.”Ik maakte me zorgen om de veranderingen in jou gedrag en al helemaal het gedrag van Dorian. Zij vertelde me een aantal dingen.” Idena keek lachend naar Lucas, in zijn hoofd hoorde hij haar stem (dit was voor vampiern de manier om geheimen te delen, ze transporteren hun stem in het hoofd van een andere vampier zodat niemand het hoort.) “Maak je niet te druk, jou geheim blijft geheim, tot je weet wat je wil.” “Nou, wat zei die oude toverknol?”zei Malfus ongeduldig door de gevallen stilte. Lucas slikte, hoe wist zijn moeder het en hoe Meira? Hij geloofde helemaal niet in die zienster, maar zijn moeder kwam al eeuwen bij haar. “Voordat ik het vertel heb ik een belofte nodig van jou Malfus, jij houdt je er buiten. Jou woord is bindend en ik wil niet dat jij je er mee bemoeit, dit moet echt zijn keus zijn.” Malfus keek geiriteerd naar Irena “Ja, Ja schiet op vrouw! Wat is er mis met mijn zoon!?” Idena lachte “Erkenning!” zei ze. Lucas schrok. Selest die het hoorde door de deur schrok ook. Op Malfus zijn gezicht verscheen een grote lach. “Erkenning? Echte erkenning?” vroeg hij twijfelachtig. Idena knikte. “Ja. Dorian en het meisje hebben elkaar erkend. Dit is zo uitzonderlijk. 2 zielen die niet meer afzonderlijk kunnen leven. Een liefde vanaf het eerste moment! Het gebeurt tegenwoordg zo weinig nog maar, ik geloof dat wj 2 de laatste waren!” Idena lachte als een verliefd schoolmeisje. Lucas staarde verbaast naar zijn moeder. Achter de deur zakte Selest door haar knieen *Nee, nee. Dit kan niet waar zijn! Erkenning? Mijn dorian en dat mens? En ik dan?” Selest krabbelde op en rende huilend naar haar kamer. Op dat moment drong het tot haar door dat ze Dorian nooit meer kon krijgen en dat ze de status van Dorian dus ook nooit zal krijgen. Ze voelde zich gebroken. “Erkenning?” vroeg Lucas. Zijn moeder knikte weer. “Hoe heet ze? Bij welke clan hoort ze? Is ze een volbloed?” Malfus sprong zowat van zijn stoel van opwinding. “Kijk, nu komt het akelige deel, na ja voor jou dan.” Malfus keek argawanend naar zijn vrouw. Lucas kon de spanning voelen, een deel van die spanning kwam tenslotte uit hem zelf. “Ok, we weten allemaal dat in onze hele geschiedenis alleen erkenningen voorkwamen tussen 2 vampiers.” Begon Idena. “Ja, ja ja nou schiet op mens” “Dit keer is het anders. Dorian heeft een mens erkend.” Malfus zijn gezicht werd rood. Terwijl Idena die worden uitsprak. “Een, een...een mens?!” Malfus wist neit waar hij het moest zoeken en keek toen naar Lucas. “En jij wist dit? Een mens? Mijn oudste zoon met een mens? Wat zullen alle clans denken als dit uit komt. Wat kan ik doen? Hij zal haar moeten veranderen. Zo kan het niet, een vampier en een mens. Voedsel nog wel. Hoe is dit mogelijk?!” Malfus liep als een gek door de kamer en maakte wilde gebaren bij zijn worden. Idena en Lucas keken hem na. “Ik denk niet dat hij haar zal veranderen, in ieder geval nog niet..” begon Idena. Malfus keerde zich naar zijn vrouw. “Hij moet! Haar dood betekent de dood van Dorian. De engelen, o god wat als ze er achter komen! Dat betekent de ondergang van ons hele rijk. Iedereen in deze wereld hoort zich te houden aan die afspraak. Geen contact met mensen, alleen om te voeden. Hij moet haar veranderen!.”
Het gesprek ging nog een hele tijd door. Malfus bleef praten, Idena bleef verklaren en Lucas, tja die zei niks. Hij had het te druk met zijn eigen gedachte om het gesprek verder te volgen.