verhaal deel3

Lucas is nog thuis. Hij is uitermate pissig. Hij, en trouwen met Selest? Hoe konden ze hem dat aan doen? Was ie eindelijk van zijn vorige verloofde trut af, en dan krijgt hij een nieuwe! Wat kon hij er aan doen? Niets, echt helemaal niets! Verdomme, wat baalde hij van de beslissing van zijn ouders. Hij kon nu ook niet naar de bankjes toe. Hoe moest hij Maaike onder ogen komen. Doe normaal, berispte Lucas zich zelf, het enige wat Maaike voor hem was, was speelgoed en een lekker jong hapje. Ja… of toch misschien niet… Hij was best onder de indruk toen hij een aantal van Maaike gevoelens had gevoelt. Ja, een aantal maar. Een aantal gevoelens die praktisch onmogelijk bij elkaar gingen. Angst en twijfel, dat paste prima bij elkaar, dat wist hij van de meisjes waar hij mee had gespeelt voor dat ze zijn diner werden. Maar bij de twijfel en angst voelde hij ook zekerheid en liefde. Dat gedeelte liefde was bijna geheel onder de angst en twijfels bedolven. Hij had dat gevoel van liefde bijna niet waargenomen, maar een ding is zeker; gister voelde ze nog liefde.
En dan had je nog Dorian, mijmerde hij. Oh, wat kwam die hufter er makkelijk van af! In zijn woede sloeg hij de spiegel stuk. Lucas zag nog net zijn van woede en onmacht verwrongen gezicht. Hij keek naar zijn vuist die hevig bloede maar nog geen vijf minuten later weer geheeld was.
Dorian die kon nu lekker achter zijn mokkeltje aan. En, bedacht Lucas, hij zou haar nog krijgen ook! Waarom zag Dorian haar niet als diner Hoe kon hij gevoelens voor een mens zomaar accepteren. Lucas was helemaal in de war en vooral erg boos, boos op Maaike en op zich zelf. Hij was boos op zich zelf omdat hij het zover had laten komen. Hij had Maaike kapot moeten bijten toen ze alleen nog maar een mens, eten was. Toen er nog geen gevoelens waren. Ja, nog geen gevoelens waren….. Nu was hij eerlijk tegen zich zelf. Al wilde hij die waarheid echt niet weten. Hij verdrong die gedachtes alweer. Aan de andere kant was hij boos op Maaike om het simpele feit dat ze bestond en dan ook nog is het lef had gehad zijn pad te kruizen en geen eten te worden. Alweer wist hij dat dit nergens op sloeg, maar hij wilde het niet weten. Lucas werd hoe langer hoe kwader. Hij dacht nooit na over zulke dingen en daar wilde hij nu ook niet aan gaan beginnen. Om zijn gedachten wat af te leiden zou hij wel gaan jagen.
Lucas was niet de enige die baalde als een stekker. Selest zat op haar beurt in haar kamer. Hoe kon dit gebeuren, dacht ze. Terwijl tranen van onmacht en verdriet over haar wangen stroomde. Zij zou met Dorian trouwen, ze zou ZIJN bruid zijn. Niet van die klote Lucas! Ze was vreselijk geschrokken van Dorian toen hij had geprobeerd haar hart er uit te trekken. Ze was nog erger geschrokken toen ze zag dat Dorian gevoelens had voor dat Menswezen en echt geen gevoelens voor haar. Toen ze hier weer aan terug dacht begon ze nog erger te huilen. Haar ogen en wangen deden zeer van het huilen. Haar huid was ruw geworden van het steeds maar weg wegen van haar tranen. Ze dacht aan het Menswezen. Boos gooide ze haar handtasje door haar kamer heen. Nu zij dat klote kind met HAAR Dorian trouwen. Alweer nieuwe tranen. Selest dacht na. Ze zou hier onder uit komen. Lucas zou oprotten naar, ach wat maakte haar dat ook uit? Als ie maar oprotte. Dat Menswezen zal zou ze wel even uitweg halen. Hoe moeilijk kon dat nou zijn? En dan zou zij, Selest, Dorian troosten. Dan Natuurlijk met hem trouwen. Ze veegde voor een laatste keer haar tranen weg, Lacht haatvol, en zou meteen de boel wel even regelen. Ze stond op om wat gemakkelijkere kleren aan te trekken en haar make – up even bij te werken. Ze was hier enthousiast mee bezig, toen ze ineens bedacht dat het wel eens helemaal niet zo makkelijk zou kunnen zijn om dat menswezen uit de weg te halen. Oké, oké, even alles op een rijtje. Dacht ze. Dat menswezen had een vriendinnetje dat Lucas leuk vind, Lucas wil niet trouwen met mij, da’s duidelijk. Dus hij zal niets doen maar misschien ook weer wel omdat hij zijn wijfie niet verdrietig wil zien. Dorian zal haar ook niet zo makkelijk laten af maken want hij houdt van dat mens wezen, maar aan de andere kant kan hij niet weer iets tegen mij flikken want dan krijgt zijn ouders flink over zich heen. Selest voelde nieuwe tranen opkomen. Rustig, troosten ze zich zelf. Ze had doordat ze zich zelf had laten verloven met Lucas een hoge rang en ongeschreven een nog veel hogere rang, omdat Lucas levens gevaarlijk is, zelfs voor de doden. Dus waren er weinige die niet naar haar bevel luistere. Ze liep peinzend door haar kamer te ijsberen. Ze liet namen van gemene, gevaarlijke, gestoorde eb sterke vampiers door haar hooft gaan. Nee, dacht ze verwoedt die leggen het allemaal af tegen Dorian of Lucas. Verdorie! Dit is echt totaal klote! Aarg! Hoe komt het toch, dat als je een kerel nodig hebt dat er geen goeie is? Dit zuigt! Selest liep nog steeds woedend door haar kamer te ijsberen, Ze stond ineens stil. Ha! Wat was ze ook dom. Triomfantelijk maakte ze een pirouette in haar kamer. Hoe kon ze hem nu zijn vergeten? Dorian kon hem z4eker niet aan en Lucas zou ze gewoon uit de buurt houden. Ze kon zich zelf wel voor haar kop slaan, ha ha ha, ja, hij zal alles wel oplossen! Dat ze dit niet eerder had bedacht, Aries kon het vast niet weigeren!
Aries was nog steeds bij Maaike, hij keek haar op een vreemde manier aan. Enigszins met meelij en anderszins een beetje beledigt, ze hadden het zo moeilijk voor elkaar gemaakt. Maaike zag het niet. Ze zat voor doet op de bank met een peuk in haar handen. De peuk branden op, ze nam er geen hijs van, de peuk was vergeten. Op Aries sloeg ze ook geen acht. Het enige wat ze voelde was een soort van stomme pijn. Het was verdovend. Ze keek naar de originele film van Dracula, maar ze scheen niet te merken dat er wat gebeurde. Aries wist niet precies wat hij nu moest zeggen. Hij had Maaike altijd al een gezellige meid gevonden, maar hoe ze nu was, daar kon hij niet zo veel mee. ‘’Maaike?’’ Vroeg hij dan ook voorzichtig. ‘’ Ben je Klaar om met me mee te gaan? Ik heb wat leuks in gedachten.’’
‘’ja, hoor.’’
Maaike bleef gewoon zitten. ‘’Nou kom dan.” Zei Aries.
‘’Ben er al.’’
Ze keek naar de film. Aries ging voor de T.V. staan. ‘’Nou, in de benen dam.’’
‘’Oké.’’
Een traan rolde over haar wang. Aries kwam naast haar zitten. ‘’Je hebt het jezelf ook wel heel moeilijk gemaakt hoor.’’ Hij sloeg een arm om haar heen. Hij pakte een papieren zakdoekje uit de doos die op tafel stond en veegde haar tranen weg. ‘’kom op meisje, je moet echt even ergens anders aan denken. Moet je nog wat anders aan trekken of kwam je zo mee?’’ Ze stond op om haar jas te pakken. ‘’klaar, hoor.’’ Zei ze. ‘’Waar is je auto?’’ Aries schoot in de lach. ‘’Mijn auto?’’ lachte hij. ‘’ Ik ben de auto!’’ Maaike keek hem even wazig aan. Aries sloeg zijn grote zwarte vleugels uit. Maaike schoot nu ook in de lach. “ Je bent geen auto hoor, je bent eerder een vliegtuig!´ Ze lachte samen. Hij tilde haar met gemak op en sloeg zijn grote, zwarte vleugels uit. Maaike maakte een giechel geluidje, door het snelle opstijgen kreeg ze een kriebel in haar buik. Ze voelde zich erg op haar gemak in de sterke armen van Aries, wel te verstaan zo lang ze niet naar beneden keek. ´Waar gaan we heen Aries´ wilde Maaike weten. `nou, ´Antwoordde Aries, met een +ach op zijn gezicht. `Dit heb ik net bedacht, we gaan naar Transylvannie!´ Maaike schoot in de lach. `Je gaat me toch niet vertellen dat Count Vladimier Dracul echt bestaat hè, want dat zou zo totaal bizar zijn!´ Nu was het Aries zijn beurt om in de lach te schieten ´Nee, natuurlijk bestaat Dracula niet! Al moet ik zeggen dat het wel een mooie mythe is die we vaak aan onze kinderen vertellen. Ik dacht nadat we ons eerste echte gesprek hadden gehad dat je wel veel wist over mythes en legendes, dus dacht ik laat ik die maar eens meet jou gaan op zoeken.´ Ze vlogen hoog en vooral heel snel door de lucht. In de verte zagen ze nog net de zon onder gaan. De horizon was een zee van allerlei kleuren. Maaike zucht, misschien zou ze ooit nog een zo´n mooie zonsondergang met Lucas zien, of niet natuurlijk. Dacht ze er meteen droevig achter aan. Niettemin genoot ze nu van het mooie uit zicht, in Aries armen, in de verkeerde armen. In de verte rees, op een heuvel, een reusachtig kasteel op. Het kasteel had vier torens. Het kasteel leek meer op een ruïne. De ruïne stak zwart en koud af tegen de gekleurde zonsondergang. Maaike keek lachend naar Aries, hij keek blij terug, blij dat ze nu oprecht lachte.
Esther haar mond viel open. ´je, je gaat niet dood? Dat zeiden ze en… oh!´ Esther hield haar mond dicht, ze keek in het lachende gezicht van Dorian. Esther werd knal rood, stond zij even goed voor schut! ´Niet dood hè? Nou da´s mooi, dan hè… Ik moet naar Maaike! Nou doei hè!´ Esther draaide zich om met een vuur rood hooft, terwijl Dorian daar stond te lachen. Ha, dacht hij, ze houdt van me! Esther was nu in de war. Ze liep weg van Dorian, maar ze wilde eigenlijk ook meteen weer terug naar hem lopen. Ze voelde zich nu toch wel een beetje dom. Natuurlijk was hij niet dood, anders had hij daar niet gestaan! Dom, dom, dom berispte ze zich zelf. Terwijl ze in zichzelf mopperend weg liep, botste ze ineens tegen iemand op. Ze keek om hoog, en zag dat ze tegen Dorian op was gelopen. Hij stond daar met zijn big smile. ´oh, eh, Dorian.´ stamelde Esther. ´Moet echt naar Maaike toe, ze is erg verdrietig en ik moet weten of het goed gaat en of Aries niets in z´n… Haar zin had Esther nooit afgemaakt. Dorian boog zich naar voor. Hij zocht met zijn ogen naar de hare. Esther was nu helemaal in de war. Ze voelde zijn lippen tegen de haren. Hij sloeg zijn armen om haar middel. Zo stonden ze daar innig te zoenen. Esther wilde dat ze daar altijd zo konden blijven staan zonder dat het moment ooit ten einde zo komen. Ook Esther sloeg haar armen zachtjes om Dorian heen.
Toen ze eindelijk waren gestopt met zoenen gingen de twee op een van de bankjes zitten. Dorian trok Esther tegen zich aan, ze nestelde zich heerlijk tegen Dorian aan. Dorian wist niet zeker of hij de stilte, die heel aangenaam was, nu moest verbreken of niet. Hij vond dat hij het moest uit leggen van Selest. Maar voor dat hij tot een beslissing was gekomen, werden de twee opgeschrikt door een harde, doodsbange, kreet. De kreet werd meteen gevolgd door een harde, koude, haatvolle lach. Esther keek geschrokken naar Dorian. Dorian legde een vinger tegen zijn lippen `ssst´ deed hij. Hij stond waakzaam op toen er een luid krakend geluid uit de bosjes voor hen kwam. Esther die er niets voor voelde om dan maar op dat bankje te blijven zitten, stond ook op. Dorian kwam voor haar staan. Esther pakte de achter kant van zijn jas vast, toen het geluid uit de bosjes harder werd en dichter bij kwam. Het leek een eeuwigheid te duren voor dat ze zagen wat er komen ging. Esther wilde net aan Dorian vragen of het misschien niet beter was dat ze alvast naar huis gingen. Toen het gekraak harder werd en er weer die lach klonk. Esther kreeg kippenvel over haar hele lichaam van die lach. Met een gil van doodsangst sprong er een meisje van een jaar of achttien, negentien uit de bosjes. Ze had schrammen over haar gezicht en armen zitten. Haar Panty’s waren aan flarden en takjes en doornen zaten er in vast. Haar haar was blond met uitgroei. Ook in haat haar zaten takjes en blaadjes verstrikt. Op haar gezicht stond doodsangst geschreven. Haar make – up was vreselijk uitgelopen. ´Help me!´ Kraamde het meisje uit. `Help me, alstublieft! Die vent is gevaarlijk, oh bescherm mij!´ Esther stapte achter Dorian vandaan om het meisje te helpen. Ze was bij na bij het meisje, toen die vreselijke lach weer klonk. Esther stond als aan de grond genageld. Het Meisje zette het weer op een lopen. Toen er iemand uit de bosjes sprong. Hij pakte Esther was. Esther herkende die freak meteen, dat was Lucas! Wat spookte die gozer nu allemaal weer uit. Toen ze hem in zijn ogen keek zag ze zoveel haat, dat ze bang achter uit wankelde. `Jij bent de verkeerde!´ Gromde Lucas. `gelukkig wel hè. Mompelde Esther. Dorian sloeg zijn armen om Esther heen, en draaide haar om. Nog geen seconde later stopte het meisje met gillen en huilen.
Esther voelde een koude rilling over haar lichaam lopen. Toen ze zich om draaide zag ze Lucas lachend naast het dode lichaam van het meisje staan. Ze keek naar de nek van het meisje, daar was niets te zien. Hij had haar gewoon, zomaar voor de lol, haar nek om gedraaid!
´Dit doet hij altijd als hij ergens boos of gefrustreerd over is.´Legde Dorian zachtjes uit, zodat Lucas het niet zou horen. ´Dat mag eigelijk niet, we mogen allen eten, niet zomaar moorden, omdat dat zo makkelijk gaat. Hier krijgt hij problemen mee.´
Geen tien minuten later, toen de twee naar huis liepen, hoorde ze weer een zo´n angstige gil, gevolgd door de vreugdeloze, haatvolle lach van Lucas. Esther klampte zich vast aan de veilige armen van Dorian. Ze vroeg zich in stilte af, of Dorian ook zo freaky zou gaan doen als hij gefrustreerd was. Ze was blij toen ze veilig binnen op de bank zat. Dorian en zij zaten lekker een sigaretje te roken. Hij wilde net nog een keer proberen om uit te leggen hoe het zat met Selest en hem. Toen er weer stemmen klonken. Deze keer waren het vrolijke stemmen. Ze herkenden de stemmen gelijk. Het waren de stemmen van Aries en Maaike. De twee kwamen gezellig lachend en kletstent binnen lopen. Maaike zag Dorian zitten, haar ogen werden even groot van angst. Ze draaide zich om richting Aries. ´Nou bedankt voor de leuke avond.´ ZE gaf Aries een kus op z´n wang, wenste Esther haastig welterusten en sprintte de trap op.







dit is wat we tot nu hebben, hopelijk is het wat.. oja: IDEEEN ZIJN WELKOM