Verhuizing naar 'verpleeghuis bezemkast'.

Zaterdag, 12 oktober 2024.

Mijn vader moest verhuizen. Het verpleeghuis waar hij in woonde is 40 jaar oud en wordt gesloopt. Noodgedwongen dus. Gelukkig hebben ze een nieuw verpleeghuis gebouwd. Allemaal volgens de laatste richtlijnen uit Den Haag. Een prachtig gebouw waar de gevels lijken op oude herenhuizen met een modern tintje. Van binnen ziet het er zo nog mooier uit. Een prachtige ruim restaurant met een open keuken, naast het restaurant een zaal voor activiteiten, alles mooi afgewerkt met houten balken. De receptie, gangen, toiletten, vloeren, de tuin, vergaderzalen enz enz, alles mooi, strak en modern afgewerkt.

Er zijn geen afdelingen meer. Ook geen gesloten afdelingen. Mensen mag je niet meer opsluiten. Ze hebben nu dus woongroepen waar somatiek (lichamelijk beperkt) en PG (geestelijk beperkt) door elkaar heen wonen.

Iedere woongroep heeft 8 kamers (appartementen noemen ze dat, hoe durven ze) en 1 woonkamer. De woonkamer is ruim, mooi ingericht met een moderne keuken waar savonds gekookt wordt voor de 8 cliënten. Ook smorgens en smiddags wordt er in de huiskamer gegeten. Achter in de ruimte staat er een tv. Gezellig samen naar heel Holland bakt kijken. Tenzij je daar niet van houdt. Moet je toch naar je 'appartement' toe.
De gedachte hier achter de woongroep is dat mensen dan niet meer eenzaam zullen zijn. Een nobele denkwijze. Een andere gedachte is dat je mensen niet in hun vrijheid mag beperken. Nog een nobele denkwijze.
Kosten noch moeite is bespaard om het voor de cliënten zo aangenaam mogelijk te maken. Maar toch is er wel degelijk bespaard; op de 'appartementen'.

De 'appartementen' zijn veredelde bezemkasten. Een cel in de bajes is nog groter. De slaap/woonruimte is 3 op 4 meter. Zet er een bed in van 2 meter waar de zorg aan beide kanten bij moet komen en het staat vol. Meubels uit de vorige kamers van de mensen konden vaak niet mee, tot groot verdriet. Bejaarden die huilden omdat ze kasten, die ze soms al 40 jaar hadden en waar onnoemelijk veel herinneringen aan kleven, moesten laten staan. Een (kleine) tafel met stoelen waar je gezellig met je kinderen en/of kleinkinderen gezellig een bakkie kan doen in je eigen kamer is er niet meer bij. Het past er gewoonweg niet in. Dan moet je dus naar het restaurant, want de woonkamer is enkel voor cliënten.

Voor mijn vader zijn mijn vrouw en ik naar ikea gegaan. Drie kastjes van 30x30 en 1 meter hoog hebben we gekocht voor zijn tv en radio. Dan heeft hij nog een nachtkastje van het huis zelf en een fauteuil in de hoek en dat is het. Ramvol. Manoeuvreren met zijn rolstoel is haast onmogelijk tot grote frustratie. Dan vliegen de vloeken en scheldwoorden over de gang tot in de huiskamer. Gezellig. De badkamer in rijden en direct de hoek om om onder de wasbak te rijden is een onmogelijke opgave. Je moet 3 keer steken voor je voor de spiegel zit. Nog meer frustratie, gevloek en getier.

Waar ze ook op hebben bezuinigd zijn de koelkasten. Die zijn er dus niet meer. Geen stukje kaas, een biertje, een worstje of wat dan ook in je koelkast. Alles moet in de gezamenlijke koelkast in de woonkamer die al volgepropt zit met ontbijt, lunch en avondeten van de 8 bewoners. Als mijn vader, of wie dan ook iets wil snacken of drinken savonds, moeten ze of naar de huiskamer gaan, of op het belletje drukken. Vind het verzorgend personeel niet leuk. Er ligt al druk genoeg op hun, moeten ze savonds ook nog eens voor kelner spelen.

Ja, het is een prachtig gebouw. Jammer dat ze niet genoeg aan het belangrijkste hebben gedacht; de mensen die hun steentje aan de maatschappij hebben bijgedragen. Als dank mogen ze hun laatste levensfase doorbrengen in een bezemkast.