verlangen naar genieten

Ik pak een watje en doe daar mij make-up remover op. k kijk mezelf aan en vraag me af waarom ik in hemels naam mijzelf heb opgemaakt voor niks.

Na het werken heb ik mijn make-up eraf gehaald en lekker me jogging broek aangedaan om met mijn ouders en broer te eten. De klok tikt 8 uur aan en mijn ouders gaan naar vrienden en na een half uur gaat ook mijn broer weg naar zijn vriendin.
de woorden van vorige week spoken nog door mijn hoofd. Kom ook zaterdag dan moet ik werken en dat gaan we lekker zuipen. ja dit zei een collega of eigenlijk een ''ex-collega''.
Ik voelde me een tijdje al ongelukkig en bezwaard en ik moet zeggen ik geeft nooit op en geef nooit toe. maar het nachtwerk brak me op dus ik heb besloten om ontslag te nemen, ik dacht dat mijn werk mij ongelukkig maakte.
Ik ervaar nu dat het niet mijn werk was , het was en is dat ik naast werk en school toch heel weinig heb.

Mijn broer is net de uit gelopen en ik bedenk me ineens wat nou als iemand me ineens appt om wat te doen dan moet ik klaar zitten. Ik pak mijn make-up tas en begin mijn make-up aan te brengen.
De waarheid is dat ik het niet had verwacht dat iemand me een bericht zou sturen maar ik had het simpelweg wel gehoopt.

Mijn verlangen om geliefd te zijn, er bij te horen en belangrijk te zijn is groot.
Mijn ''vrienden'' , ik denk dat ik het eigenlijk niet eens vrienden kan noemen, willen nooit wat doen en hebben altijd smoesjes. Zij houden ervan om op de bank te zitten en verder niks. ik doe me altijd voor als iemand die dat ook fijn vind. Ik begin me te realiseren dat dit niet zo is, dit is een leugen die vertel om mensen er van te overtuigen dat ik het fijn vind om alleen te zijn. dat ik niet altijd mensen om me nodig heb. Dit is een grote leugen , het bijzondere is dat ik het zelf ook geloof om mezelf te beschermen tegen de indirecte afwijzing elke keer.
Ik ben een Extrovert, ik houd van mensen te ontmoeten, in grootte groepen zijn en van muziek dansen en gezelligheid.
Ik pas er alleen niet bij, mensen willen dit niet en anders denken ze niet aan om mij uit te nodigen.
Niet erg, ik wil er zijn als andere mensen dat ook willen en niet een of andere pitty party.

Ik heb geprobeerd mezelf te zijn, me aan te passen, nieuwe dingen ondernemen, studeren in een andere stad. niks helpt, ik val er altijd buiten.
Nou ik val er niet echt buiten want ik kan altijd heel goed met iedereen alleen ik ben niet de Main.
Ik heb me nog nooit ergens 100% bij gehoord.Ik heb me altijd anders gevoeld. Mensen zien en weten dit niet. ik schaam me.
ik wil dat ze willen dat ik er ben omdat ze dat leuk vinden niet omdat het anders zielig is of whatever/

Ik zit er al tijden over na te denken maar doe het nooit. Die ''vrienden'' willen alleen maar appen en bellen maar nooit echt wat doen. Ik noem dit geen vriendschap en ik ben er klaar mee.
Ik twijfel, zal ik iedereen blokkeren en ze uit mijn leven verbannen zonder iets te zeggen.
Dit zijn mensen die echt judgy zijn.en altijd hun gelijk hebben ongeacht dat dit niet zo is.

Alleen ben ik toch wel, maar is dit wel handig? komen er betere tijden aan?