verloren
gedichtje zaterdag ochtend
ik wou dat je me kon helpen
me kon redden uit me zelf
ik zit gevangen in mijn gedachten
kan er niet meer uit
staar uren lang naar de muur
niet wetend dat ik leef
dan denk ik aan onze toekomst
die zo mooi lijkt
maar een toekomst met
mij is niet meer mogelijk
ik ben verloren, het komt niet goed
hoe hard ik ook bidden zou
ik hoor enkel, alleen en afgesloten
niemand die bij me mag komen
je ziet me wel maar je hoort me niet
er zit een glas plaat tussen
niet teberijken......
nooit meer.......
gewoonmyrt, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende