Verloren familie - weer terug?

Ik heb wel eens vaker geschreven over mijn vader. Even een kleine 'recap'. Ik heb nooit echt contact met hem gehad. Toen ik nog jong was, beloofde hij altijd langs te komen en zat ik als klein meisje voor het raam te wachten op iemand die vervolgens niet kwam. Op mijn negende heb ik het contact verbroken en hem sindsdien nooit meer gezien. Ook de rest van zijn hele familie heb ik nooit echt gezien. Een grote familie, want hij heeft negen broers en zussen.

Zo'n vijftien jaar geleden een poging gedaan om het contact opnieuw op te bouwen, maar hij zat in een hele vervelende vorm van slachtofferrol, en ik heb het contact weer afgebroken. In die periode werd ik ook een paar keer benaderd door ooms en tantes en ik heb ook dat weggeduwd.

Nu ben ik 33. Ouder, wijzer (hoop ik) en kan ik dingen wat meer relativeren. Toen mijn vader een paar weken geleden een bericht stuurde naar mijn Facebook, dacht ik: why not, heb niks te verliezen. Ik wilde reageren, en... hij had me alweer geblokkeerd.

ik besloot een van zijn broers een bericht te sturen. Eentje waarvan ik de naam nog wel wist. En deze man was echt heel erg blij om van me te horen. Hij kwam oprecht over en hij had er geen problemen om me meer te vertellen over mijn vader en nou ja, mijn achtergrond. Afgelopen woensdag hebben we ergens halverwege onze woonplaatsen afgesproken. Samen geluncht, en veel gepraat (en ik ook nog gehuild, want die periode vroeger was voor mij gewoon echt heel heftig en traumatisch). Ik vond het oprecht leuk om wat meer te horen over de familie, en over hem. Hij wist ook dingen over mijn vader te vertellen. Hij herkende de vele leugens en het constant in de slachtofferrol zitten en heeft om die reden ook maar weinig contact met hem.

Vandaag zag ik dat mijn vader me opnieuw een bericht via Facebook heeft verstuurd. Dit keer vertelde hij me dat hij van zijn broer had gehoord dat hij me geblokkeerd had. Er was 'iets mis in zijn instellingen waardoor meerdere personen geblokkeerd werden' en dit was 'zeker niet de bedoeling'.

Dus.. mijn vader en ik hebben geen contact meer, en hij besluit terug te komen met meteen een leugen. Want, dit wat hij beweerd, is helemaal niet mogelijk. En het verbaast me ook gewoon helemaal niet.

Ik moet bedenken of ik hierop wil reageren of niet. Ergens denk ik dat ik hem maar goed duidelijk moet maken dat ik absoluut geen behoefte heb aan zijn leugens. Een duidelijke grens aangeven en gewoon eens goed voor mezelf opkomen. Maar ik wil niets overhaast doen, niets waar ik misschien spijt van krijg.

Afijn. Ik ga weer liggen (ik typte liegen, hoe toepasselijk), want ik voel me superberoerd. Griep has found it's way to me