verloren persoonlijkheid

>Terug uit de klauwen van een persoon, die als het huis met de vele
>wonden zich onverslaanbaar voelt. De nieuwe wond die dit keer
>ontstaan is, is groot en niet te dichten. Doordat je gedachten als
>een vermoeid lichaam dat chronisch doodop en zo slap als een
>versleten zeem is, door al die andere wonden, lukt het je niet om de
>wond opnieuw te hechten. Het litteken zal groot zijn.
>Heeft iemand blind over mijn muur of onder het masker van gewapend
>beton gekeken? Nee, want de bussen rijden als een storm voorbij, net
>zoals voorheen. Mijn ogen zeggen veel. Maar zonder te lezen rijden
>ze door, doordat de tekst niet word weg gegeven. Dagen en weken
>stroomt het water, dat als een vreemd lijk zijn leven voor zich
>ziet. Het verlorene komt iedere keer weer terug. Blijvend wachten op
>een onbekende maar hij komt niet. De onbekende held die je nooit
>zag. Leeg zijn je aderen na het verliezen van je bloed in tranen.
>Elke traan dreigt je zorgen te stillen. De zorgen, als treinen die
>vertraging hebben op je perron, en maar blijven staan. De gedachten
>is als een wapen die constant klaar staat om af te vuren.
>
>De dwingende bezoekregeling verhoort je opnieuw. Je zomerse humeur
>van Juli word de donkere Oktober. De overval om naar het huis met de
>wonden te moeten maakt alleen de slapste koffie al zenuwachtig.
>Zoekend naar de tijd, waarneer je met de bussen mee kan. Proberend
>niet een van de bussen te missen als je je in de straat bevind.
>Verstrikt in het leven van het huis voel je de doos van pandora daar
>binnen vullen. Je stervende eigenwaarde trekt geen aandacht na een
>blik te hebben geworpen naar de snaren die te gevoelig geraakt zijn.
>Elke aanraking als een kettingbotsing met vele gevolgen. Elke stoot
>als een pijnsignaal die word overtroffen door de signalen die
>volgen. Het maakt een dwarslezie tot in je nek. Strot dicht
>gesmolten als gemetseld. Pijn. De roos die bloeide als de mooiste,
>vind het overlevingsproces te moeilijk en laat haar bladeren vallen.
>Zij laat de wereld van ons achter voor lijden. De doorn krast
>opnieuw een snee. Dit keer niet de vloer, maar het bed word voor de
>zoveelste keer getroffen. De kras tekent nog even door in mij. Het
>wondje is klein en zal zonder litteken genezen. Dit door een keer de
>bus missen. het is je straf voor het te laat komen bij de halte.
>Opnieuw onverslaanbaar. De opgewekte bloeduitstortingen als in een
>schaduw verbergen voor alle levendige rijtjes huizen. Maar vooral
>het lieve huis dat je echte thuis is. Het verlorene komt iedereen
>keer weer terug. Ieder huis of bus voelt je schuld niet. "De
>essentiele tekenen van het puberen". De reden van mijn pijn in
>stilte wat door thuis word opgemerkt. Levend verstoord door anderen
>die de klauwen ook voelden snijden. Strafbaar als gewenning. Normaal
>is anders.
>
>In de Leerstad staat het onbekende stevige huis, dat onwetend onder
>het masker heeft gekeken. De muur was blijkbaar niet zo hoog voor
>hem. Of zijn gedachten heeft stiekem mijn ogen gelezen. Door de
>oorlog met het masker is het blootgegeven. Geest, als een
>onopvallende rups die een mooie kleurrijke vlinder is geworden, die
>iedereen ziet. Woorden, zo scherp als een schrijvend potlood, vullen
>de ruimte in het huis, wat boos in plaats van knus aanvoelt. De
>veiligheid van pandora ligt in een afgrond. En de tekst in de ogen
>staan in het licht. Schamend als een gepest kind voelt het toch als
>thuis. Een thuis word verstoord door de naam van de Leerstad. Een
>thuis bestaat daar niet. De roos ligt dood op de grond en word
>verteerd door de organismen waarmee jij de vrienden mee bent. De
>kans om een nieuwe roos te maken geeft het thuis gevoel. De beer die
>niet als eng maar als lief word beschouwd. Alleen de uitweg is te
>nauw door de sticker die op je mond zit geplakt. “Het verlorene is
>niet gewoon. Het is misbruik, en niet gewoon!” De donkere lucht
>voelt raar en als een onbekende. Als een Crime Scène Investigator
>komt het de geest onderzoeken. Lerend gaat het zien. Word het doel
>begrepen.
>
>