vermoeiend om mij te zijn...

Zo, ik dacht ik schrijf het maar eens op...
Heeft me vroeger altijd erg geholpen om dingen te relativeren, dus waarom niet proberen?
Deze week ben ik weer 'wakker' geworden zeg maar. De beste uitleg hiervoor is; ik maak nogal eens
impulsieve beslissingen die op dat moment heel logisch lijken. Niemand kan me er van afbrengen, het zal zo gebeuren.

Ik heb 1,5 jaar samengewoond. Een ontzettend lieve vriend had ik. Na een vakantie met mijn familie heb ik de relatie plotseling
verbroken. Ik had gevoelens gekregen voor iemand anders op vakantie. Nog geen week later boekte ik een vliegticket.. ik moest
en zou erheen gaan. Niet even kunnen wachten. En nu heb ik spijt...ik leefde in een roes en in deze roes heb ik een beslissing
gemaakt die ik nooit had moeten maken. De vakantie gaat niet door. Maar ik ben wel mijn vriend kwijt, mijn maatje. Degene met
wie ik een toekomst op wilde bouwen. Ons hondje woont nu ergens anders. Het voelt alsof ik in een zwart gat val. Ik heb hier zelf voor
gezorgd, maar toch lijkt het alsof het me 'overkomen' is.

Dit lijkt me vaker te gebeuren. Vol enthousiasme aan een opleiding beginnen, om er vervolgens na een paar weken mee te stoppen. Een
thuiscursus 'tekenen' bestellen die vervolgens in een la verdwijnt, maar waar ik nog wel een half jaar voor moet betalen. Ik heb zelfs al eens eerder
een vliegticket geboekt om een jongen op te zoeken om deze vervolgens na een paar weken weer te annuleren. Veel pijn, moeite en het kost me
ook nog eens veel geld. Soms voel ik me rot, dan bestel ik online kleren terwijl ik rustig aan moet doen met mn geld. Gelukkig weet ik hier wel
mate in te houden.

Samen met deze impulsieve acties, heb ik ontzettende 'moodswings' (vind ik gezelliger klinken dan stemmingswisselingen)...nu voel ik me vrij rustig.
Ik merk dat het vastleggen van mijn gedachten me ontspant. Maar eerder zat ik in de auto ontzettend hard te janken. Dan ben ik weer boos, vooral op mezelf.
Na mijn impulsieve acties val ik meestal in een 'gat'. Dan ben ik depressief. Ik vertrouw mensen niet, ook mijn vriendinnen niet. Ik zet een masker op en doe
alsof. Als ik het even op kan brengen, bel ik ze en dreun een riedeltje op. Ik overdrijf niet, zeg ook wel eens dat ik me rot voel. Maar hoe ik me echt voel, vertel ik liever niet. Ik vertel ze liever niet dat ik me waardeloos voel, dat ik achterdochtig ben en ze niet vertrouw. Dat het allemaal even te veel wordt en de last bijna niet meer te dragen is. Ik ben er wel, maar ook weer niet. Ik voel me eenzaam en onbegrepen.
Omdat ik nu wat ouder ben, heb ik geleerd hulp in te schakelen. Voorheen deed ik dit niet. Nu kan ik bij mijn familie terecht.

Vrijdag heb ik een afspraak gemaakt bij de psychiater. Ik denk dat ik borderline heb. Ik loop al langer met dit gevoel rond, maar heb het niet eerder durven uiten. Ik ben dan bang dat zo'n specialist zegt: Hoe kom je daar nou weer bij? Je hebt zeker informatie opgezocht over borderline en hier je verhaal op afgestemd? Ja, ik vertrouw ze niet snel die specialisten. Mijn psycholoog bijv. heb ik nooit vertrouwd. Vanaf het eerste moment merkte ik dat zij niet dichtbij kon komen. En dat vond ik eerlijk gezegd wel prettig. Want dan kon ik lekker mijn maskertje opzetten en het spelletje meespelen. In het begin was ze een paar keer ziek, toen was het helemaal gedaan met het vertrouwen. Nu is ze overspannen, kan het mens ook niks aan doen. Maar ik voelde dit al aankomen, dus geen verrassing voor mij.

Ik word zo moe van mezelf. Ik verpest dingen voor mezelf, maar toch lijkt het zoals ik al zei alsof het me overkomt. Het is zo vermoeiend om alles zo intens te beleven..ik wil gewoon rustig mijn leven leiden. Maar ik heb me er bij neergelegd, dat het leven voor mij uit pieken en dalen bestaat. En met die dalen weet ik steeds beter om te gaan. Zoals nu, ik voel me behoorlijk shit maar ga niet bij de pakken neerzitten. Ik heb hulp ingeschakeld en heb mijn familie achter me. Ik ben wel zenuwachtig, merk ik. Toch bang dat de psychiater mij niet serieus neemt. Daarom heb ik een kort verhaaltje opgeschreven en neem dit mee. Ik lees dit voor aan hem. Want anders weet ik al dat ik niet ga zeggen wat ik wil zeggen.
Het klinkt misschien raar, maar het zou voor mij een ontzettende opluchting zijn als ik wist dat ik mss borderline zou hebben. Het zou, zeg maar, mijn hele leven zo'n beetje verklaren. Want nu snap ik er helemaal niks meer van..