Vervolg 18 ( Lees Maar )

Tijdens de treinreis.


Ik stapte de trein binnen en zocht een plek om te gaan zitten. Ik had genoeg keuze want er zaten maar een paar mensen in de coupe waar ik in was gestapt. Ik ging zitten op een stoel bij het raam en zette mijn tas naast me. De deuren sloten en de trein was klaar om te vertrekken. Maar net toen de trein op gang begon te komen stond hij al weer stil. De deuren gingen weer open en er stapte nog iemand in. Het was een vrouw van ik schatte haar op ongeveer 27 jaar ze had blond haar en bruin groene ogen. Ze liep langs me heen en keek me aandachtig aan. Er ging een rilling door me heen en ik voelde me er niet op mijn gemak door. Ik had haar eerder gezien, maar waar ? Ik kon haar niet plaatsen. Ik moet zeggen dat ze niet echt de knapste was, maar dat kwam misschien door haar lichaam. Ze was namelijk nogal breed gebouwd voor een vrouw en ook kwam er onder haar blonde haar wat bruin uit. Ze had haar haren waarschijnlijk geverfd en de bruine kleur was er onderhand uitgegroeid. De trein begon te rijden en ik begon uit het raam te staren. Ik dacht aan die ene persoon die ik hier achter liet “Richard” Ik ging hem missen dat wist ik. Waarom oh waarom was ik ook weggerend. Ik wist het niet. En tijd lang bleef ik uit het raam staren en zag ik het landschap aan me voorbij trekken, tot ik plots een stem achter me hoorde die naar mijn kaartje vroeg. Ik schrok en draaide me met een ruk om, waarna ik in het gezicht van een man staarde hij had rood haar en had een vriendelijk gezicht. Ik schatte hem ongeveer op 39 of 40 jaar oud. Hij begon te lachen bij het zien van mijn reactie. En vroeg nog een keertje naar mijn kaartje. Ik knikte naar hem dat ik hem begreep en ik greep mijn tas, waar ik het kaartje binnen een minuut uit had gevist. Hij knipte me kaartje en gaf hem weer terug. Toen hij weg liep wenste hij me nog een prettige reis. Ik ging weer verder met uit het raam staren, alleen was ik niet zo afgeleid als eerst. Het viel me toen op dat de vrouw met het blonde haar naar me zat te staren. Iets wat me eerst niet was opgevallen. Ik trachtte haar te negeren maar dat ging niet echt ik voelde gewoon dat ze me van een afstand zat te bekijken. Ik kreeg er een naar gevoel over, maar deed net alsof ik het niet merkte. Ik staarde nog steeds uit het raam, alleen met mijn gedachten waren bij de vrouw met het blonde haar. Ik kende haar gewoon ik wist niet waarvan maar ik kende haar. Toen… het was als of ik door de bliksem werd getroffen wist ik het. Het was iemand die ik al een tijdje probeerde te ontlopen, iemand die ik verschrikkelijk haatte. Maar hoe… hoe had hij mij gevonden. John was hier, hier in de trein.Ik begon in paniek te raken en realiseerde me juist op dat moment dat ik dat maar beter niet kon doen. Ik moest hem niet laten merken dat ik wist dat hij het was. Wie weet kon ik als we uitstapten hem nog kwijt raken. Mijn gedachten draaide op volle toeren en ik probeerde een uitweg te zoeken, maar toen de trein een station naderde voor een tussen stop was er geen weg meer terug althans zo leek het. John stond op en kwam mijn richting uitgelopen. Ik moest daar weg maar hoe ? Er kwamen allemaal mensen de trein in, misschien kon ik daardoor ongezien ontsnappen, het leek me een goed idee en net toen ik het er op wilde wagen voelde ik een hand op mijn schouder die me terug trok. Ik probeerde me los te rukken maar de greep was te sterk ik kon me niet los maken, werd mee naar achteren gesleurd en op een stoel gezet. Voor ik wist wat er was gebeurd had John naast me plaats genomen en had gezegd dat ik moest doen wat hij zei en dat hij me anders zou vermoorden. De complete treinreis zat John naast me en ik kon nergens heen. Toen kreeg ik ineens een idee, ik zei John dat ik nodig naar de wc moest en dat ik het echt niet kon ophouden. Na wat gezeur liet hij me gaan alleen hij ging zelf mee en wachtte voor de deur. Ik moest niet echt naar de wc maar ik moest toch zien of ik een kans had te ontsnappen. De wc gaf niet echt een uitkomst. Ik kon nergens heen er was alleen maar een klein raampje maar daar paste ik nooit door. Toen herinnerde ik me de hendel waarmee de deur van de wagon open en dicht ging. Ik kon hem misschien open krijgen voordat John me te pakken kreeg en dan uit de trein springen. Maar er was een probleempje de trein reed met 100 kilometer per uur over het spoor dat overleefde ik nooit. Maar misschien als hij door een bocht ging, als ik me er dan zou uitgooien leefde ik misschien nog. Een trein ging altijd in de bocht langzamer dus wie weet. Oke misschien kwam ik er wat gehaverd uit maar ik kon het proberen. Ik maakte dan in ieder geval meer kans dan dat ik bij John zou blijven. Ik besloot dus uit te trein te springen alleen moest ik nog eventjes goed timen. En ik moest mijn tas nog mee zien te krijgen want alleen als ik die had kon ik overleven. John werd inmiddels onrustig en begon op de deur te bonzen, hij was bang dat ik er vandoor was gegaan. Ik deed rustig aan en trok de wc door, ik opende de deur en stapte naar buiten. John die stond me al op te wachten en vroeg waarom het zo lang duurde ik zei dat ik last had van mijn maag omdat ik de dag daarvoor iets verkeerds had gegeten. John keek eventjes de wc rond en zag dat ik van daaruit niet kon ontsnappen. Hij zei toen tot mijn grootste verbazing dat als ik tijdens de reis nog een keertje moest dat ik het hem gewoon eventjes moest vragen en dat ik dan wel mocht, omdat de wc zich toch in dezelfde coupe bevond. Dat was dus perfect alleen nu moest ik nog mijn tas mee krijgen. Hoe kreeg ik dat voor elkaar. Toen wist ik het, een half uur later zei ik tegen John dat ik naar de wc moest en dat ik mijn tas even mee moest nemen. Maar hij liet me niet gaan. Hij vroeg waarom ik die tas dan wel niet nodig had. Ik keek hem aan en deed net als of ik me schaamde en zweeg eventjes terwijl ik naar de grond keek. John vroeg me het nog eens en ik zuchtte. Ik keek John aan en begon toen zachtjes te praten. Ik zei hem dat ik niet helemaal eerlijk was geweest en dat ik zolang op de wc was gebleven omdat ik ongesteld was en ik niet wilde dat iedereen dat wist. Hij knikte maar begreep het nog steeds niet van die tas. Ik zei hem dat daar mijn verband in zat die ik nodig had. Hij zweeg eventjes en liet me toen met tas en al gaan. Ik opende de deur naar de wc en ik voelde hoe John naar me keek. Ik sloot de deur achter me, toen wist ik dat er geen weg meer terug was, dat ik maar één kans had. Ik keek gespannen toen er een bocht naderde. Ik voelde dat de trein vaart verminderde. Ik opende voorzichtig de deur en keek naar de hendel die vlak bij de uitgang zat. Ik keek naar John en ik voelde de trein vaart minderen. Het was nu of nooit schoot erdoor me heen ik trok een sprint naar de hendel en klapte hem om, de deur ging open iedereen keek naar me en ook John hij wist wat ik wilde doen en wilde me stoppen . Maar hij was te laat, ik was net voor John bij de opening en ik sprong. Eventjes stond de tijd stil, het leek of ik vloog. Toen kwam ik met een klap op de grond terecht. Toch bleef ik niet liggen ik wist niet zeker of John me achterna was gekomen dus ik probeerde overeind te krabbelen en rende in tegengestelde richting van de trein. Na een tijdje te hebben gerend draaide ik me voorzichtig om en keek of ik werd gevolgd. Gelukkig was dat niet het gevolg en was de trein gewoon verder geredden. Toch stopte ik niet me rennen totdat ik in het vorige dorpje aan was gekomen.

Wordt Vervolgd...