Vloeien.
Zie een traan, vloeit naar het glas.
Het glas wat ik pakte..
net nog geheel onverwachts..
gebroken in mij hand.
De kleur van mijn leven,
gedrukt op mij netvlies.
Niets voelen van wat er gebeurde.
Geen schrijntje emotie die los barste,
toen het gleed, door mijn ziel.
Misschien door de angst om te voelen
was mijn lichaam in staat van gevoelloosheid.
De angst, verdriet, kan veel in liefde,
het is een geworden met het glas.
Ik doe mij ogen dicht,
langzaam weg glijdend naar het oneindig gevoel.
De verlossing van mijn ziel.
diabolik, man, 49 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende