Voel je maar eens een dag als mij...

Issie weer, altijd hetzelfde....

Ik moet echt mn hoofd op orde krijgen, hij loopt over, ik kan niet eens meer nadenken. als iemand vraagt, kom je vanavond langs, dan is mijn antwoord, "ik denk t wel...", ik denk t omdat ik tegenwoordig niets meer weet, ik weet niet wat ik morgenavond doe, t enige wat ik weet is dat ik 5 dagen per week tussen 8 en half 5 op mn werk ben en verder niks. verder is alles gewoon een lege vlakte, ik weet niet wat ik vanmiddag om 4 uur aan t doen ben, ik weet niet eens meer wat ik gisteren gedaan heb als t ware.

alles loopt door elkaar, ik kan een uur genieten van wat er gebeurd en het uur daarop niet eens meer weten wanneer ik voor t laatst echt ergens van genoten heb.

Ik wil gewoon een slaappil waarvan ik 60 jaar slaap, dan wordt ik wakker, is de hele wereld veranderd, of ik ga dood tijdens die slaap, ben ik er ook vanaf. Ik ben een watje, dat weet ik, dit gebeurd honderden mensen, er zullen honderden mensen dit gevoel kennen, maar ik ben voor mijn gevoel de enige, en ben niet kerel genoeg om ermee om te gaan. Ik doe t wel, ik wordt wakker leef een dag ga slapen en dat elke dag, maar ik leef het niet, ik beleef het... Alles is een zooitje, en ik ga er echt geen 60 jaar mee leven, dat lukt niet, dat lukt zelfs mensen die wel goed met dingen omgaan niet.....

ik wil me kunnen ontspannen, ik zou alles ervoor over hebben als ik me even kon relaxen, dat lukt niet en ik word er echt stapelgek van. Van mij hoeft dit allemaal niet meer hoor, als de hel niet zo eng klonk verkocht ik mn ziel aan de duivel voor een warm en vertrouwd gevoel voor de rest van mn leven.....

Alles waar ik me voor inzette is weg, al mn energie gaat op aan mezlef kut voelen, ik ben denk ik over het randje waar ik eerder over schreef, ik kan niet eens meer genieten van dingen waar ik 2 weken geleden ontzettend van genoot. ik voel me kut, en ik kan niets bedenken dat dat gevoel weg kan halen.

Het allerverrotste is dat als mensen bij me komen met dingen waar hun mee zitten, ik makkelijk met ze kan praten en dingen kan zeggen waar ze wat mee kunnen en wat aan hebben, maar tegen mezelf kan ik zo niet praten, moet juist voor mezelf makkelijker zijn zou je denken, maar het lukt me niet, het lukt een ander niet, niemand kan me helpen, alleen ikzelf en ik ben te "in de war" om ook maar 1 ding te verwerken.

En ik kan niet naar een psycholoog, dat heb ik vroeger al een keer geprobeerd, die kijkt me aan en zegt, zo wat si er aan de hand, en dan sla ik dicht, ik kan het namelijk niet uitleggen, ik vertle wat, sla dicht en vertel daarna wat anders, die praten met me en vertellen me dat ik er anders naar moet kijken maar dat weet ik zelf ook wel, maar het lukt niet, al zou je me vertellen hoe ik iets dan WEL moet zien, dan nog kan ik dat niet zo zien.

het is ook kut om met anderen te zijn, die praten over het weer bijvoorbeeld, en ik weet wel dat niet elk gesprek over ellende hoeft te gaan maar ik kan me met andere onderwerpen niet bezighouden, kan er niet tegen om over domme dingen als t weer of auto's te lullen, daar staat mn hoofd niet naar, dus kan ik beter ergens in mn eentje gaan zitten mokken, ook niks maar ik val de anderen er niet mee lastig dan.

Ik wil niet meer, ik wil dat alles ophoudt. desnoods knal ik tegen n boom, al hou ik er alleen geheugenverlies aan over, ik hoef niemand meer te herkennen, het zal makkelijker voor me zijn als ik gewoon de hele wereld opnieuw zou moeten leren kennen.
dat is ook n nieuwe start, maar waarschijnlijk een stuk makkelijker dan deze....
Die wil ik dan ook wel niet zelf, maar ik weet niet beter dan.

Dit is onmenselijk, ik doe het zelf, dat ik me zo voel is mijn eigen schuld, mijn hersenen leiden een eigen leven, ze pompen gevoelens en gedachtes en alles door mn hoofd en lichaam, en hij is op hol geslagen, blijft maar doorpompen met alles, zometeen knalt mn kop uit elkaar en kan je me opbergen.

weet je wat, stop me maar in een gesticht, misschien is daar afleiding, al die doorgedraaide mensen, volgens mij gebeurd er altijd wel wat, sowieso proppen ze je daar vol met kalmeringsmiddelen, das al een voordeel op zich.

ik wordt echt gek, ik kan er niet meer tegen, ik maak de mensen om me heen ook een beetje gek met hoe ik doe, en stiekem vind ik dat nog hun probleem ook.

ik wil echt rust in mn hoofd, alle dingen moeten gewoon ophouden met gedacht worden....
Alle mensen op de wereld moeten stoppen met hun leven, ik wil dat iedereen zich zo voelt als mij, ik wil dat mensen me begrijpen, en eens ophouden met zeggen dat het goed komt. Voel je een dag als mij en kom dan nog maar eens terug......