voor mij veranderd er niks

op n gegeven moment ben je niet meer verdrietig omdat je iemand "verliest" maar om waarom je diegene "verloren" hebt.

in je eigen hoofd was je echt je best aan het doen, maar het was blijkbaar niet goed genoeg.

alsof je gigantisch op je bek moet gaan zodat je "bij de volgende" weet hoe je moet zijn, hoe je moet zijn om diegene vast te houden.

het is net als dat liedje "you were always on my mind" ik was echt ontzettend stapelgek op K maar misschien had ik meer mn best moeten doen. gelukkig merk ik ook dat zij meer dr best voor mij had kunnen doen. het had van 2 kanten meer moeten zijn.

Ik ben ook echt zo van: Laat haar gelukkig worden, we hebben t leuk gehad, we hebben veel aan elkaar te danken (en ook elkaar te verwijten), we hebben t leuk gehad, we zullen echt niet met afschuw aan elkaar terugdenken, t is alleen niet gelukt, en zoals t er nu voor staat mag ik sowieso daar blij om zijn, en ik hoop voor haar dat zij er ook beter op is geworden...

Het heeft geen nut om te willen dat ze spijt heeft van alles, om te hopen dat ze ongelukkig word of zo.
tussen ons is niks meer, ik schiet er niks mee op als ik hoor dat zij ongelukkig of wat dan ook is, sterker nog, ik zou t lullig vinden, ik hoop dat ze net zo blij is als ik ben.

voor mij is haar geluk niet belangrijk, of ze t wel of niet is, voor mij veranderd er niks, ik zou mn leven nu niet anders willen als t nu is. al zou ze nu opeens wel zwanger zijn of de loterij winnen, mijn leven veranderd er niet door, en het is omgekeerd hetzelfde, wat mij ook gebeurd, haar leven veranderd niet meer. laat elkaar los en wens elkaar het beste toe.

Kijk t blijft kut, ik deed in mijn ogen echt mn best (later toen K vertelde wat r dwars zat, had ze met sommige dingne gelijk maar had ze ook gewoon eerder kunnen laten weten) en dan in tijd van ongeveer 14 dagen is al je geluk naar de klote geholpen, maar geluk is niet afhankelijk van je partner, die kan alleen in je geluk delen.

Dat besef ik al een tijdje maar t dringt nu echt tot me door.
Gewoon doorleven met je leven. elke keer wordt je beter, je groeit en wordt ouder, jij veranderd en je leven veranderd met je mee, en als je daardoor drastische dingen moet veranderen dan moet dat maar.

Ik zou graag vrienden willen blijven met K. iedereen snapt dat dat nu dus onmogleijk is maar ik weet zeker dat ik mn hele leven als vrienden zonder bijbedoelingen vrienden met dr zou kunnen blijven.

Want eigenlijk zou dat hetzelfde zijn als wat we hadden, we waren ook vrienden, alleen hadden we toen een trouwring om en waren we iets intiemer dan de meeste vrienden met elkaar zijn, maar zonder trouwring en intiem gedoe zou ik t ook echt met dr kunnen vinden.

Ik mis bijvoorbeeld rust, ik heb al maanden geen rust gehad, ik kan wel slapen en relaxen maar echt rust en tijd om bij te komen heb ik niet gehad.

Toevallig had ik t r nog met mn moeder over van t weekend.
Er is iemand die wij kennen ongeveer een jaar voor mij gescheiden en die was ook druk, wilde even losgaan en al dat soort dingen, weekenden doorhalen je kent t wel, hij is ongeveer 3 of 4 maanden geleden op zn eigen flat gaan wonen en iedereen merkt dat ie tot rust komt,

ik hoop dat dat volgende week voor mij ook begint, ik hoop dat als ik volgende week weer gewoon met v een plekje heb, we rust vinden, dat we er niet tegenop zien om een zaterdagavond thuis te zitten en dat soort dingen.

kortom, wat ik wil krijg ik, sowieso met meer liefde, iets waar ik heel erg veel waarde aan hecht en het eindelijk krijg, dus eigenlijk kan ik er WEL vanuit gaan dat het beter wordt....

(ik heb zoveel zitten knippen en plakken in dit stukje tekst dat er nu waarschijnlijk niks meer van klopt )