Vrienden

Iedereen heeft vrienden. Al is het er maar 1.
Natuurlijk heb ik ook vrienden, maar ik heb steeds meer het gevoel dat ze meer kennissen dan vrienden.
Vooral 1tje. Ooit zag ik haar als mijn beste vriendin, waarom weet ik eigenlijk niet eens meer.

Om bij het begin te beginnen: Ik ken deze dame al vanaf dat ik een jaar of 5/6 ben. Dus bijna mijn hele leven. Ik kende haar via haar zus met wie ik goed bevriend was op de basisschool. Hun thuis was mijn tweede thuis. Tegen het einde van de basisschool kregen zij en ik ruzie en daarna is het nooit meer hetzelfde geweest. Groeide uit elkaar en leerde allebei andere vrienden kennen.
Toch kwam ik zo af en toe nog regelmatig over de vloer daar en verloor niet al het contact, maar trok wel steeds meer op met haar zusje.
Zo rond mijn 4e jaar op de middelbare school overleed een meisje die bij hun thuis iedere dag over de vloer kwam en bijna als 3e dochter gezien werd. Ik kende haar ook redelijk goed omdat we regelmatig beide bij hun thuis zaten.

Iedereen was er natuurlijk kapot van, maar wie zou dat niet zijn van iemand die je kent van 12 die opeens een hartstilstand midden in de klas krijgt.
Na die tijd heb ik beide willen steunen, maar omdat het contact met het zusje op dat moment beter was, ging mijn aandacht vooral na haar. Helemaal omdat de ouders van het overleden meisje vroegen een beetje op haar te letten.

Helaas zag zij dit niet en ondanks dat ik altijd klaar voor haar stond kreeg ik niet veel terug. Ze had een nieuwe beste vriendin op het (toenmalige) mavo en moest daar dan ook iedere keer weer alles van aanhoren. Toch liet ik haar niet vallen, helemaal niet toen bleek dat dat meisje voor leugenaar werd aangedaan. Zij (die vriendin van mij) bleef het meisje steunen, totdat bleek dat het meisje aan psychische aandoening leed waardoor ze echt zwaar loog voor aandacht.
Na dit incident stond ik natuurlijk nog steeds voor haar klaar, hielp haar door de moeilijk tijd heen en trok veel met haar op.

En zo zijn er nog vele momenten geweest dat ik voor haar klaar stond, maar ergens lijkt ze het niet te zien.
Tot op een avond.
Toen vertelde ze me dat ze me zag als een zeer goede vriendin, haar beste.
Sinds die avond hoor ik er maar nog weinig van. Niet dat dat me uitmaakt, maar ik hoor ook niks van haar.
Al het contact komt van mij.

Ik weet dat we in 2 verschillende steden wonen, maar het is maar een kwartier met de trein! Toch is dat vaak teveel moeite voor haar.

Op een begeven moment heb ik het losgelaten en probeerde me op mezelf te concentreren. Nu gaat ze samenwonen met een van de beste vrienden van mij en mijn vriend. Ondanks alles wat we mee hebben gemaakt wou ze bijna niet vertellen dat ze iets gevonden hadden.

Mijn vriend en ik hebben het hun meteen laten weten toen we vorig jaar iets gevonden hadden.

Nu hoor ik iedereen al denken, dumpen die vriendin, maar helaas zijn er maar weinig mensen die me echt goed kennen en leg ik heel slecht contact. Ik wil haar niet kwijt, maar ik wil niet meer het gevoel hebben dat alles vanuit mijn kant komt.

Ik heb het er al ooit met haar over gehad en we hebben ook al zware ruzie gehad omdat ze alle twee 1 dag voor een afspraak met ons op eens even 'nonchalant' zeiden dat ze niet meer kwamen, dat is gelukkig weer goedgekomen dankzij mijn vriend. Het bleek uiteindelijk een combinatie van miscommunicatie en lompheid van haar vriend (dat bij mij in het verkeerde keelgat schoot)

Ik weet gewoon niet meer wat ik met haar aanmoet. Maar ze blijft de vriendin van een van mijn vriend beste vrienden en echt ontlopen gaat niet en wil ik niet.

Met onze historie zou er toch iets bij haar qua gevoelens zitten?

Laat horen wat jullie denken want ik ben het pad bijster. Helemaal nu ik echt behoefte heb aan iemand die me begrijpt en me aan wil horen (over gevoelens enzo dus vriend is niet echt super optie)

xx Lena

ps. Als ik sms krijg ik vaak wel wat terug, maar uit haar eigen doet ze het dus niet.