Vriendendilemma

Hm. Ik ben niet tevreden over die titel. Klinkt als een slecht hoofdstuk uit een zinloos tienerdrama-boekje-dat-veel-gelezen-wordt.

Afijn. De situatie.
We hadden gister een klassenuitje. Heel gezellig, niets mis mee. Maar het voorgaande was minder.
Ik had met een vriendin afgesproken dat we samen met de bus naar school zouden gaan. Ik had mijn uiterste best gedaan om op tijd te komen (17:00, ik arriveerde om 17:02). Mijn vriendin was er nog niet en toen de eerste bus langs kwam die naar school reed (het was ondertussen 17:11) besloot ik haar even te sms'en met de vraag waar ze was. Het antwoord: 'Ik sta op die en die plaats ver van de bushalte waar jij nu staat en ik ben ik het gezelschap van die en die andere vriendin'. (Niet letterlijk natuurlijk, maar dit om anoniem te blijven. Het komt op hetzelfde neer.) Ik sms'te terug met de vraag of ik al vast moet gaan en of ze nog zou komen. Ik kreeg een sms'je terug van de vriendin in wiens gezelschap ze blijkbaar verkeerde, met de tekst (weer niet letterlijk): 'Ja, wij komen nog, maar ga maar vast want we we laten je stikken in je eentje'. Er kwam nog net geen 'HA HA HA' bij. Ik voelde me behoorlijk klote en ik was kwaad op de vriendin met wie ik in eerste instantie had afgesproken. Ze was één van de weinigen waarvan ik dacht dat ze me niet zomaar op zo'n manier zou laten staan.
Ik ben dus alleen naar school gegaan en het is uiteindelijk nog wel gezellig geworden. Ik blijf echter met dat gevoel zitten. Ik blijf mensen maar vergeven, hoewel ze me dezelfde dingen opnieuw en opnieuw flikken. Ik weet ook wel dat dat niet handig is, maar als ik kwaad op word op één van die mensen uit ons 'vriendinnen'-groepje, heb je ze tegenwoordig allemaal tégen je en daar heb ik geen zin in, want dan moet ik mijn pauzes besteden met een jongen die ik wel aardig vind, maar die vaak onaangenaam ruikt, geen al te hygiënische of sociale (in de zin van: 'Ik heb ook andere vrienden' indruk wekt, die (net als ik) enigszins raar is en die ik niet iedere dag hoef te zien (maar op z'n tijd wel kan appreciëren).
Dus het dilemma: Moet ik mensen blijven vergeven of moet ik nou maar eens op zoek naar die onvindbare personen die mij wel gewoon respecteren, me niet in de steek laten en die het geen fuck kan schelen wat ik draag, denk of doe, maar dat allemaal wel gewoon leuk vinden en gewoon met me om blijven gaan?
Uiteraard optie 2. Maar zo eenvoudig is het niet. Iedereen die op de middelbare school heeft gezeten/zit, weet dat er groepjes zijn. Als die groepjes eenmaal bestaan, is het niet makkelijk ze te doorbreken en nieuwe vrienden te vinden. Aan het eind van dit jaar worden alle tweede klassen omgegooid, dus misschien helpt dat wat, maar ik kan moeilijk mijn klasgenoten voor de komende twee à drie weken ontwijken zonder lastige, zeikerige vragen.
Ik vestig mijn hoop op volgend jaar.


Ik heb het gevoel dat dit verwarrend over komt en ik ben bang dat mijn stijl niet helemaal optimaal is vandaag. Terecht?