Vriendschappen

Op 13 juni 2019 kreeg ik onder beide oksels een operatie, wat vooral een emotioneel zware tijd voor me was. Ik weet nog goed hoe ik in de auto op de terugweg in stortte, omdat ik mijn moeder vertelde dat ik voor het eerst in minstens anderhalf jaar geen pijn had. Dat kwam vooral door de verdoving. Maar toch.. Het besef dat ik zo lang dagelijks met pijn rondliep kwam er toen pas.

De herstelperiode was een heftige. Ik kon nauwelijks iets, omdat ik beide armen niet kon bewegen. Een goede vriendin kwam twee keer per dag langs om me te helpen met mijn verbanden. En van de rest van mijn vrienden hoorde ik niks. Helemaal niets. Terwijl ze wel wisten van mijn operatie. Ook kreeg ik van iemand aan de andere kant van het land een bos bloemen toegestuurd. Maar mijn eigen vrienden? Radiostilte.

Juni 2019 bracht ondanks alles ook iets moois. Ik kreeg een privéberichtje hier op MD. Mijn geklaag over mijn vrienden was opgevallen en ik kreeg het voorstel om gewoon eens samen iets te drinken, zodat ik eens wel gehoord werd. En vanaf dat moment gebeurde er veel in een korte tijd en kon ik eind juli zeggen dat ik een vriend had.

Inmiddels zitten we in 2022. Door de Coronatoestanden kon ik twee jaar op rij geen verjaardag vieren, zoals ik dat graag had willen doen. En dit jaar wilde ik weer gezellig wat mensen uitnodigen voor een feestje. Maar dat vond ik best lastig. De mensen die ik in 2019 had uitgenodigd, heb ik lange tijd nauwelijks gesproken. Dat komt vooral door de Coronacrisis, maar het zette me wel aan het denken. Wilde ik deze mensen nog wel steeds op mijn verjaardag hebben? Van de meeste kon ik daar direct antwoord op geven: ‘nee, laat maar’

Iemand die ik lange tijd mijn beste vriend heb genoemd, vond ik lastiger. Ik heb hem wel een paar keer gezien nog. Maar contact verliep moeizaam en kwam eigenlijk alleen vanuit mijn kant. Vorig jaar was hij een van de weinige mensen die ik wel uitnodigde – rekening houdend met maximum aantal mensen dat je thuis mocht hebben – en hij kon niet. ‘We halen het zsm in’.

Zsm kwam niet. Ondanks dat ik hem er wel een paar keer aan hielp herinneren. Wel hebben mijn vriend en ik hem een paar keer opgezocht. Eén keer toen hij ging verhuizen en wij hebben geholpen en een keer voor zijn verjaardag. Toen ik hem uitnodigde om mijn nieuwe interieur te komen bekijken. Niks.

Het voelt alsof ik een hechte, mooie vriendschap opgeef door hem niet uit te nodigen. Dus ik heb dat vervolgens wel gedaan. Een week lang kreeg ik niet eens een reactie. Gisteren toch maar opnieuw gevraagd, ivm inkopen die gedaan moeten worden. Nu kreeg ik wel een reactie. Een ‘We redden het niet’, maar meer niet. Geen voorstel voor een andere datum.
En ik vraag me steeds meer af: wat heb ik hier nou aan? Waarom doe ik hier nog moeite voor?

Het verloopt zo anders met wat mensen die ik dankzij mijn vriend heb leren kennen. Bij de vraag wie ik wilde uitnodigen, kwamen zij als eerste in me op. En reacties kwamen ook vrij snel. Ze komen, of gaan kijken of het lukt. Omdat ik inmiddels duidelijk een betere band heb met mensen uit de woonplaats van mijn vriend, vieren we mijn verjaardag bij hem. Slechts 1 of twee mensen komen vanuit mijn eigen woonplaats.

En dat zegt iets. Ik moet toegeven dat het me raakte toen ik te horen kreeg dat die vriend niet komt. Maar, toen ik net mijn oude berichten op MD las van tijdens mijn operatie, is dit eigenlijk al veel langer een probleem. Niet alleen met hem, maar ook met anderen die ik als vrienden beschouwde. Het voelt aan de ene kant wat triest dat ik blijkbaar de vrienden van mijn vriend nodig heb om vriendschappen te sluiten. Dat mijn eigen vriendenkring niets van zich laat horen. Blijkbaar had ik een pandemie nodig om echt in te zien dat bepaalde gezichten niet nodig zijn op een feestje.

Anderzijds ben ik heel dankbaar voor alle nieuwe connecties die ik heb gemaakt. En: ik wilde al jaren een soort high tea organiseren voor mijn verjaardag. Alleen wist ik dat dat met mijn vrienden geen zin had. Vooral bier- en kofffiedrinkers. Nu komt er een groep mensen bij elkaar die dit juist leuk vinden. En heb ik een vriend die aangeboden heeft lekkere taart te maken (en ik vind dat ik met mijn eigen verjaardag wel even mag cheaten met mijn dieet). En mijn vriend kennende zitten we komende zondag allemaal met een eigen potje thee, heerlijk te praten over de meest uiteenlopende onderwerpen, elkaar allemaal in hun waarde latend.

Het is nog steeds zuur dat ik echt het gevoel heb mijn beste vriend te zijn verloren. Maar ja… hij mist nu wel een leuk feestje.