vrij eenvoudig ... de mensen zijn zo kortzichtig

Waarom ik nu een dagboek bij houd ...
Het laatste half jaar zat het mij niet echt mee, de gezondheid viel dik tegen. Niet dat dit iets nieuws is want sinds mijn geboorte speelt die gezondheid mij parten maar ik mocht sinds 1996 niet meer klagen en het leven ging me goed.
Maar nu was het anders. Het had niets met mijn normale handicap te maken en daarom was het een pak moeilijker om het te verwerken.
Inmiddels ben ik er weer een beetje overheen maar de mensen blijven precies denken dat ik zielig of depressief ben.
Maar zelfs al zou dat nog zo zijn vind ik niet dat ze allemaal reden hebben om mij te mijden als de pest. En dat gebeurt nu dus wel.
Ik kan heeeel veel hebben, kan heel veel verdragen maar negeer me niet want dan sla ik tilt.
Ik probeer altijd klaar te staan voor mijn vrienden (of tenminste ... dacht ik mijn vrienden) en nu blijkt al maar weer eens dat mijn vrienden geen geduld met mij hebben. Ook goed ... dat verteer ik wel weer.
Maar als klap op de vuurpijl vinden mijn schoonouders het ineens ook nodig om door mijn hart te steken, en nota bene terwijl mijn man er niet bij is. ...
Afin, morgen ben ik waarschijnlijk een pak gekalmeerd maar nu zit ik hier klaarwakker te janken terwijl ik eigenlijk al lang in mijn bed had moeten liggen want morgen moet ik werken gaan.
Het leven is toch schoon he ...