Vrije val...

Zou ik het ooit gewoon worden? Deze dagen in vrije val naar beneden? Heel de week super goed gevoeld en nu kan ik wel janken... Is het omdat N terug thuis is? Omdat ik de hele week geen tijd had om te denken en nu mij alles ineen overvalt? Omdat U zijn liefde verklaarde en mij de relativiteit van verliefdheid liet voelen?

De blinde verliefdheid is voorbij, de folie, waarbij je niemands visie kan zien dan de jouwe. Mijn gezichtsveld werk opengetrokken en de gevolgen lachen mij uit in mijn gezicht... De moed zinkt me in de schoenen. Zei ik dat niet maanden terug al, eens de folie voorbij is, zal mijn moed dan niet in mijn schoenen zinken? Ja dus... Of denk ik er morgen weer anders over?

Mijn weg en weer geslingerd voelt belachelijk en onmogelijk om mee te leven, weet ik wel wat ik wil? Natuurlijk, helemaal... Maar kan ik dit mijn kinderen aan doen? Kan ik hen meenemen in mijn avontuur. Mijn poging om mijn verdeeld hart weer samen te lijmen en het hunne daarbij in twee te rijten? Fair klinkt anders, voelt anders. Maar wat moet ik dan? Lijmen met N? Mijn geluk met A uitstellen? Wachten tot iemand anders de keuze maakt die ik niet durf te maken en dan hopen dat ik hieruit ook voordeel haal?

Het is niets voor mij, lafhartig wachten tot een ander de kastanjes uit het vuur haalt... Ik heb lef en durf maar het geluk van mijn kinderen in de waagschaal leggen, getuigd dit van lef of van egoïsme? Het laatste lijkt me...

Op zo een momenten wil ik breken met A. Overtuigd van het feit dat hij spijt zal krijgen, dat hij terug zal kijken met weemoed op zijn schoon gezinnetje en ook dan zal mijn hart breken... Zou hij op gelucht zijn? Zou mijn eigen hart hiermee finaal in scherven zijn? Zijn wij tweelingzielen? Of is dit slechts een belachelijk hersenspinsel om deze kromme situatie recht te trekken? Om voor onszelf onze daden te rechtvaardigen?

Ik hou verdomd veel van je A, zoveel is zeker...