Waar zal ik beginnen?

Waar zal ik beginnen? Je was mijn beste vriend. We konden het zo goed met elkaar vinden. Ik gaf toe dat ik meer wilde en je ging er niet op in. Mij best. Ik kon er mee leven.

Maar toen kwam toch de fantastische dag waarop je besefte dat er voor jou ook meer was. We gaven ons een kans. 4 maanden lang was ik trots en doodgelukkig om jou mijn vriend te noemen. Natuurlijk verliep niet alles van een leien dakje en hadden we beide fouten. Maar toch, zelfs na twee jaar, is het nog steeds het beste wat me ooit is overkomen.

Nu staan we hier, twee jaar later. Twee lange jaren, met ups en downs. Hoogtepunten en laagtepunten, plezier en verdriet. We hebben elkaar een jaar moeten missen en dat deed me heel veel pijn. Ook al moet ik toegeven dat jou wel zien sedert de periode erna ook veel pijn doet. Maar ik kan je niet loslaten en jij mij ook niet.

Kan dit zo verder? Wat is de beste beslissing? We hebben beide onze twijfels.
We kennen elkaar van binnen en van buiten en toch lijkt het maar niet te lukken.
Als ik jou zie ben ik doodgelukkig. Door jouw onnozelheden voel ik me zoveel beter. We hebben zo’n goede en onverklaarbare band.

Maar dan zijn er ook momenten waarop je er zo goed uitziet en de vlinders weer gaan fladderen in mijn buik. Kan het zo verder? Kan ik mezelf dat telkens weer aandoen?
Is dit beter of erger dan de pijn die me te wachten staat als we elkaar volledig loslaten? Ik weet het niet… Echt niet…

Liefde, het kan je echt volledig kraken.
Het is een zegen, maar ook zo’n vloek. En je weet dat je het vond wanneer het pijn doet.
Ik dacht dat de pijn ooit wel zou verdwijnen. Maar ze blijft maar oplaaien, wegebben én dan weer terugkomen. Is het ooit genoeg geweest?
Ik heb je echt graag en wil je niet verliezen, maar ‘k zie je verdorie ook zo graag… Veel te graag…

Je verward me helemaal, maar ik kan het maar niet loslaten.