Waarom ik naar de sportschool ga.

For the time being ben ik op zoek naar een sportschool. In mei ga ik op vakantie met Tom en zijn familie, en ik ben heel erg onzeker over mijn lichaam. Als je geen zin hebt in dit soort gemiep, lees dan alstjeblieft niet verder. Ik heb een goed leven, maar dit is voor mij een enorm obstakel. Ik verberg mijn onzekerheid vaak achter en grote mond, maar voor mij vormt dit echt een probleem en een belemmering in mijn levenswijze. Ik ben een van die mensen die (te?) hoge eisen aan zichzelf stelt. En die kan ik niet allemaal waarmaken. Mijn grootste issues met mijn uiterlijk zijn dan ook mijn overbeharing en mijn eeuwige strijd tegen mijn eigen gewicht.

Ik heb altijd honger. Ik denk dat dat iets is wat maar weinig mensen zich kunnen voorstellen. Als je een vrouw bent: heb je ook wel eens last van die vreetbuien voor je ongesteld moet worden? Nou, stel je dat dan eens voor maar dan 24/7. Ik hou mezelf het grootste deel van de dag in, en dan nog zijn er dagen waarop ik veel te veel eet. Daar kun je tegen gaan dieten, maar laten we even eerlijk zijn, dat werkt gewoon niet. Juist als ik mezelf eten ontzeg ben ik zo erg bezig met dat eten dat ik mezelf niet meer in kan houden. En geloof me, als ik trek heb dan kan ik me nog wel inhouden. Ik eet bijna alleen maar als ik echt honger heb. Dat is gewoon heel vaak. Het heeft ook een medische achtergrond, maar dat maakt het voor mij niet makkelijker. Zeker niet in de maatschappij waar we in leven vandaag de dag. Er wordt van mij verwacht dat ik mooi ben. Slank, fit, geleerd, vrolijk, sociaal, ontspannen. Waar haal ik in hemelsnaam de tijd vandaan om aan al die criteria te voldoen? Laat staan als ik straks kinderen heb.

Probleem twee: ik heb beharing waar de gemiddelde gorilla trots op zou zijn. En dan maak ik geen grapjes. Ik ben een baardaap (eigenlijk snoraap). Ik schaam me bijna om het te zeggen, maar ik ben een vrouw die zich twee keer per week ook in haar gezicht moet scheren. Hier rust een enorm taboe op, daar ben ik me van bewust. Ik ga er toch over praten, ik wil het kwijt. Ik haat mijn haar. Als ik het geld had gehad, dan was het er het liefst gisteren nog vana gegaan met een plasmalitebehandeling. Helaas heb ik het geld niet, en de verzekering vergoed het ook niet. Schijnt cosmetisch te zijn, ook al heb ik een medische achtergrond die dit probleem veroorzaakt. Hoe dan ook, ik voel me er wel onzeker door.

En Tom maakt het ook niet beter. Hij komt uit een perfecte familie. Nou ja, perfect... qua lichaam dan. Ze zijn allemaal slank en gespierd. Zijn moeder (die tegen de 50 loopt) heeft mijn maatje. Ze had laatst nog het lef ook om bij mij te komen klagen dat ze zo dik was geworden in de loop der jaren. Het mens heeft maatje achtendertig en een buik die een stuk strakker is dan de mijne. En ook al zal niemand dat ooit toegeven, ze heeft een eetstoornis. Volgens mij een ernstige ook. Ik bedoel, sorry hoor. Maar als je haar leeftijd hebt en je lichaam ziet er zo uit, dan heb je gewoon geen recht van klagen. Als ik haar was zou ik eerder over die kop van haar klagen, maar goed. (Ok, dit is niet aardig. Ik hoop niet dat ze dit ooit leest. Ik meen het namelijk wel.)

En dan hebben we het nog niet over Tom zelf. Die zo BOT is dat hij tegen mij roept: 'Suuz, je snor prikt.' En plein public. En geloof me, ik heb hem al 100x verteld dat ik gekwetst wordt als hij dat zegt. Hij snapt het gewoon niet. Net zoals hij mijn strijd tegen mijn gewicht niet snapt. Sterker nog, ok daar heeft hij af en toe een opmerking over. Needless to say dat dit soort narigheid mijn sexleven ook niet ten goede komt. (Geen kwaad woord over Tom trouwens. Ik ben over het algemeen erg gelukkig met hem, maar dit zit me zo dwars, en dit zit ook zo hoog dat het er gewoon niet aardig meer uitkomt.)

Goed. In mei moet ik dus naar Spanje met ze. Een week lang in een huis met een zwembad vlakbij de zee. Samen met mensen met exhibitionistische neigingen (ik heb wel eens verteld van de naaktcamping, toch?). Als ik aan Tom probeer uit te leggen wat me dwars zit vindt hij dat ik zeur. Dat ik eruit zie zoals ik eruit zie. Ja allemaal leuk en wel. Ik zou er geen probleem mee hebben als ZIJ er last van hebben. Maar ik heb er nu ZELF last van. Dat is wel even heel anders. Als ik het aan andere mensen probeer uit te leggen zegen ze me dat ik dan toch gewoon niet mee ga naar Spanje. Die optie staat dus ook niet open. Dit is het soort familietripje van je schoonfamilie waar je geen nee tegen kan zeggen.

Pfft. En nu dus maar de sportschool. Zodat ik als ik daar sta en mijn T-shirt uit wil trekken in ieder geval tegen mezelf kan zeggen: Suzanna, je hebt het geprobeerd. Als ze je nu uitlachen, dan heb je het geprobeerd.
14 mrt 2007 - bewerkt op 05 jul 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van PrankDemon
PrankDemon, vrouw, 39 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende