Wachten duurt lang

Wachten duurt lang.
Nou ben ik altijd al erg ongeduldig maar nu duurt wachten echt lang.
Nog twee dagen en dan is de uitgerekende datum. Wat zou het mooi zijn als ons ukje precies dan ter wereld komt. Liever eerder natuurlijk.
Hij doet alles net even anders en daarin lijkt hij al precies op zijn vader en vooruit ik geef toe ook op zijn moeder.
Wij houden beide van op tijd komen dus wie weet...

Helaas weet ik inmiddels dat ukje zich niet laat dwingen en lekker doet waar hij zin in heeft.
Sinds gistermorgen heb ik wel elke keer een soort menstruatieachtigekramp (vraag mij af of dit echt een woord is) Het komt en het gaat. Ongeveer elk half uur krijg ik het gevoel dat ik echt even stil moet staan en wachten tot het weg is. Ergens hoop ik dat dit het begin is en dat we vannacht, morgen, overmorgen of in ieder geval snel ons ukje mogen bewonderen.

Ik heb mezelf wel eindelijk overgegeven aan lekker rustig aan doen en luieren. Gistermiddag heb ik, onder de noemer oude klassiekers, The sound of music zitten kijken. Even lekker weg zwijmelen bij het mooie liefdesverhaal. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik sommige stukjes doorgespoeld heb. Wat een langdradig gezang zeg.

Vandaag heb ik gelukkig een uitstapje. Helemaal naar de bakker... Niks spannends aan maar wel fijn dat ik even de frisse lucht in moet.

Nog even over het wachten:
Ik las in een onderzoek uit 1993 dat een mens gemiddeld een half uur per dag wacht. Zou dat inclusief het wachten op een baby zijn of exclusief?
Mijn half uur wachten van de aankomende week heb ik voor elke dag dan al wel gehad.
Dus ukje, zoals Hans Kazan vroeger bij prijzenslag zei: "Kom maar naar beneden en sla je slag!"

P.S. Dat is echt vroeger... Ik word oud!