wachten tot ik opgeraapt word

ik ben nu al eenzaam, ik voel me zo alleen.
ik heb geslapen, niet veel en zeker niet rustig maar ik het leek op slapen.

Maar ik droom dan over haar, niet over ons of hoe t was, maar haar leven zonder mij.
hoe t wordt zonder elkaar, en dat waren nachtmerries. echt wakker schrikken en huilen.

ik wou dat ik t gewoon kan accepteren, maar dat kan ik niet.
als ik t kon accepteren wat ze me allemaal aandoet dan kan ik verder.
ik snap niet dat ik hier niets aan mag doen of heb mogen doen, stelde ons huwelijk dan zo weinig voor voor haar?

ik was om 3 uur wakker, wilde dr vragen of ze hier kwam, ik had zo graag nog meer geslapen. ik wilde me even kalmeren bij haar,al wordt ik niet zo kalm als ik hoor te zijn, maar ik wist zeker dat als ze bij me is ik bij haar nog even had geslapen.
Dat ik mn hoofd op dr schoot leg en ze met mn haar speelt zoals we zovaak doen, ik wordt daar altijd zo ontspannen van en word er altijd lui van. Dat wilde ik proberen, maar ze nam niet op.

sinds 3 uur heb ik hier liggen piekeren en huilen, ik wil dat niet doen, ik wil niet in deze rol zitten, maar het is de enige rol die ik op me kan nemen. ik ben ook niet naar bed geweest, heb op de bank geslapen.

ik kan niet alleen verder, alles wat me intresseerde, intresseeerd me niet meer. Dingen waar ik naar uitkeek, moet ik nu niet aan denken. alle leuke dingen in het vooruitzicht hoeven van mij niet meer.
ze heeft me alles afgenomen, alles wat geluk en plezier betreft is weg.

ik draag kleren die zij leuk vond of zij voor me kocht, alles herinnerd me aan haar, ook buitenshuis, ik wou echt dat ik alles terug kon draaien, ik wil dr bij me hebben, ik baal ervan dat ik me zo ontzettend heb gegeven aan haar, dat ik zo op ons vertrouwd heb, niets kon ons in mijn ogen uit mekaar krijgen, en toch doet zij dat wel, alsof ze me 3000 keer heeft neergestoken.

en ik snap ook wel dat als 1 niet wil, het niet werkt, maar het moet werken met ons, weet je wel hoe gek we op elkaar waren en ik nog steeds ben.
we zijn verdomme getrouwd, net iets meer dan anderhalf jaar. dan beloof je toch dat je dr altijd voor elkaar bent, en al waren we niet getrowud dan nog moeten we er voor elkaar zijn, en nu anderhalf jaar later is t voorbij, zij zit niet lekker in dr vel meer en BOEM afgelopen, alsof het niets voorsteld, alsof het niks is.

dingen waar ik normaal kompleet van in een deuk lig, kunnen me niet eens boeien, series die we volgden, ik wil graag weten hoe die verder gaan maar zonder haar hoeft dat allemaal ook niet meer. hoe kan ik me nog concentreren op die dingen als zij niet naast me zit mee te kijken.

De mooiste dag van mijn leven is helemaal voor niks geweest....

trouwen was echt geweldig, ik voelde me sinds die dag alsof ik me niets meer kon wensen. sinds ik haar heb is t alsof alles op zn plaats viel, maar nu is alles weer door elkaar geschudt. ik weet dat dit een standaard uitdrukking is maar ik ben echt een emotioneel wrak.

onze katten lopen hier, ze is zo gek op ze, ik weet niet of ik alleen voor ze kan zorgen, dat wil ik eignelijk niet eens, ik kijk naar ze en zie niets, ik zie gewoon een kat, een kat die in mijn ogen niet meer van mij is. die kop van ze, zo lief en zo en dan meteen daarna denk ik, je moet niet meer aan ze gehecht zijn, want ze gaan weg. doet allemaal zo ontzettend veel pijn.

en wat ik ook zeg, wat ik ook doe, niks maakt dit meer goed....

ik ben zelfs zover dat ik gewoon wil dat ze hier woont en dan maar minder leuk vind, ik kan niet zonder haar. ik wil dr bellen en ik wil dr zien, ik wil bij haar zijn en zij blijft volhouden dat het niets meer zal worden, maar als ze me de kans geeft dan proberen we het, en als het dan niet lukt dan kunnen we in ieder geval zeggen dat we het samen geprobeerd hebben. en niet zij alleen, dat kan je toch niet alleen

een relatie moet je samen redden, niet alleen en de ander erbuiten houden, dat is echt ontzettend oneerlijk. en ik kan gewoon niet boos worden, ik kan niet schelden op dr ik kan niet tegen haar schreeuwen, ik kan alleen maar praten en zien wat ik kwijt ben.

en toch, wil ik dr zien, ik wil dr zien en met dr praten, ik hoefde gisteren niet te praten over ons en wat nu, ik heb verteld wat r nog meer gebeurd is en gewoon gevraagd wat ze gedaan heeft die dag.
En ik ben op dat moment zo rustig mogelijk, ik kom tot rust bij dr. ik heb haar nodig om hierdoorheen te komen, als t niet als mijn vrouw is dan moet ze er voor me zijn, ik ben alleen maar afhankelijk van haar,

en dan wordt er gezegd, de enige waar je onvoorwaardlijk op kan vertrouwen dat ben je zelf, en dat heb ik gemerkt, maar dat heb ik de afgelopen jaren met haar dus niet gedaan, en dan kan je niet nu opeens je vertrouwen omgooien op jezelf. ik ben gewoon mijn veilige, georgen leven kwijt, ik ben nergens meer nu, ik kan me ook nergens meer relaxen en zo, ik zit altijd en overal mezelf gek te piekeren, en ik wil alleen maar bij haar zijn.

ik ben een grapjas en een vrolijkerd, ik kan alleen geen leuke opmerking bedenken, en ik wil dat ook niet, ik wil gewoon dat alles weer wordt zoals het was, ik kan dit echt niet aan, iedereen wil me helpen.

en ze zegt, t is voor mij ook moeilijk, maar niet moeilijk genoeg, want anders dan probeerde ze t gewoon nog een keer maar dan zoals ik net zei, SAMEN. want samen ben je niet alleen. kan je er met iemand over praten, kan je elkaar helpen, wat je moet doen met iemand waarvan je houdt. niet laten vervagen en dan opeens de knoop doorhakken en de ander zoveel pijn aandoen.
dat is echt niet de manier....

en al zegt ze t op tijd tegen me, en werken we er samen aan en lukt t toch evengoed niet meer, dan komt t niet zo koud op mijn dak, dan kan ik weten dat het geprobeerd is, en kan ik t accepteren, kan ik het begrijpen, nu begrijp ik er niets van, ik hou van iemand die opeens niet meer wil. mijn leven in haar handen gelegd, maar zij heeft m niet aangenomen. en nu lig ik op de grond, te wachten tot iemand me opraapt. maar iedereen ziet me liggen en wil me oppakken maar het kan niet.

Dit is echt ontzettend ondraaglijk, ik heb echt de ergste tijd van mijn leven nu. ik wil verder maar kan niet, ik sta tegen de muur.