Wanneer ik mijn gedachten de vrije loop laat...

...dan krijg je dit:

'Mama is soms gewoon een beetje vergeetachtig,' gaf ik als antwoord op Joni's vraag waarom mijn moeder de vorige dag zo raar deed.
'Nou Siem, je bent vergeetachtig, zoals jij het zegt, of je bent het niet! Ik noem het dement zijn. Ouderdomsziekte.'
Mijn moeder oud? Ze was nog maar 42! Ik wist dat Joni een hard persoon was. Ze zei ook gewoon wat ze dacht en schaamde zich er nooit voor, ook al kwam het er wat knullig uit. Maar eigenlijk vond ik dat wel mooi aan mijn vriendin. Zij vulde mij aan in bepaalde ongemakkelijke situaties. En zo nog veel meer.
'Moet ze dan niet naar zo'n tehuis ofzo?' vroeg Joni zich peinzend af.
Ik schoot rechtop. 'Een tehuis?!' Allerlei beelden schoten door mijn hoofd. Mensen die in principe gewoon opgesloten zaten. Witte bedden en muren. Strakke tijd schema's. Nee, ik moest er niet aan denken dat mijn eigen moeder daar zou verblijven. Volgens mij werden mensen daar juist meer gestrest van.
De bel ging en er was geen tijd meer om over het onderwerp na te denken, omdat ik nog twee toetsen voor de boeg had. En die mocht ik echt niet verknallen. Dat kon ik er niet bij gebruiken. Gelukkig waren het twee taaltoetsen. Daar had ik minder moeite mee.

Toch bleef Joni's opmerking door mijn hoofd malen. Toen ik thuiskwam, kon ik mijn moeder nergens vinden. Ik besloot om eerst tante Erica te bellen. Zij kwam elke dinsdag langs om te kijken of mam nog wat nodig was. Het telefoontje had nul resultaat. Toen mijn tante wegging, zat mijn moeder nog gewoon rustig in haar geliefde leunstoel. Ze had ook niks raars opgemerkt.
"Oh en het eten staat in de koelkast. Rijst met groentemix." Thanks tantetje! Ik zou liever eerst weten waar mijn moeder uithing. Voordat ik dat wist kon ik waarschijnlijk toch geen hap door mijn keel krijgen. Ook al gebeurde dit vaker de laatste tijd, ik had nog geen idee waar ze kon zijn. Elke keer hing ze wel ergens anders uit. Als tweede optie om haar locatie te achterhalen, kon ik een paar familieleden bellen. Ook dat veranderde uiteindelijk niks aan de situatie. Net toen ik aan de keukentafel zat na te denken waar mijn moeder kon zijn, trilde mijn telefoon. Het was m'n vader.
"Je moeder zit hier bij me in de kantine. Ze gedraagt zich alsof ze thuis is. Toen ze binnenkwam pakte ze meteen een glas Cola en nu wil ze ook nog gaan afwassen. Ik weet niet..." Zonder gedag te zeggen drukte ik op het rode hoorntje. Ik zou tante Erica bellen of ze samen met mij in de auto naar het bedrijf van mijn vader wilde rijden. Waarschijnlijk zou het nog een hele klus worden om mam mee naar huis te krijgen, want ze was er blijkbaar hopeloos van overtuigd dat de kantine van haar man haar 'home sweet home' plekje was.

Tante Erica parkeerde haar BMW scheef op een invalideparkeerplaats. Normaal zou ik er met m'n goede gedrag wel iets van gezegd hebben, maar nu was ik alleen maar gefocust op het veilig thuisbrengen van mijn moeder. Niet dat ze bij mijn vader niet veilig was; dat had ik niet gezegd. Maar toch zou ik meer gerustgesteld zijn als ze veilig in onze woonkamer zat. In de oude, krakende leunstoel.
'Nou, laten we maar eens kijken waar je moeder uithangt,' zei tante Erica, terwijl ze het portier opende. 'Ja, inderdaad.'
'Dag Fiona!'
'Goedendag mevrouw de Wael,' groette de secretaresse van mijn vader.
Ik gaf haar een knikje, maar liep toen snel in een looppas naar de personeelskantine. En zoals verwacht zat mijn moeder daar in een hoekje. Fier rechtop met een glas cola in haar handen. Een bierglas. Joni had wel gelijk. Ze was misschien niet helemaal in orde. Ik liep snel naar haar toe en gaf haar een dikke knuffel.
'Ha mamsie, we waren zo bezorgd over je! Was je weggegaan zonder het mij even te vertellen?' Toen ik het gezegd had wist ik meteen al dat ik dat beter niet had kunnen zeggen. Mama snapte het toch niet. En ik kreeg gelijk. Mam schoot nog verder overeind zodat ze bijna stond.
'Wat zeg je me nou? Was je moeder weggelopen, Maxime? Oh Suzan toch, dat moet je niet doen. Je kinderen raken helemaal overstuur!'
'Ja, ga je nu weer mee naar huis?'
'Mee naar huis? Wat bedoel je nou, Maxime? Ik heb net eten voor je klaargezet in de koelkast. Rijst met groentemix.'
'Wil je dan niet naar ons huisje aan de dijk?' vroeg ik in een poging om haar vrijwillig mee te krijgen. 'Mis je je oude leunstoel niet?'
Mam keek even naar de plastic klapstoel waar ze nu op zat.
'Ja, eigenlijk wel ja. Maar neem je dan het eten even mee? Het staat in de koelkast.'
Ik knikte en voerde mam aan haar arm mee naar de auto.
'Hé, je eten!'
Mam was wel slim.
'Ja, het was weg. Misschien had papa het stiekem opgegeten.'
Ik hielp mama op de achterbank. Ze trok haar benen op.
'Nou, het zal wel. Hup, rijden nu.'
Inwendig grinnikte ik een beetje. 'Suzan weet toch ook wel dat Maxime nog niet kan autorijden?'
Ik besloot om maar een beetje met haar mee te praten. Anders kwamen er lastige situaties.
'Ach ja, tuurlijk!'

Ik stak de sleutel in het slot en draaide hem om. We waren weer thuis. En dat wist mama ook, dat kon ik aan haar ogen zien.
'Kijk Maxime, daar is mijn heerlijke stoel! Die heb ik echt gemist.' Ze liep er meteen heen en ging erin zitten.
'Wil je ook wat eten mams?'
'Ja, een frietje misschien?'
Zo kende ik haar weer. Ik opende de koelkast en haalde de ovenschaal met rijst en groentemix eruit.
'Wat dacht je van deze?'
Mams ogen lichtten op en toen kwam er iets terug van haar oude moppermomenten.
'Ik zei het toch! Rijst met groentemix. In de koelkast nog wel.'

Het kwam altijd wel weer op zijn pootjes terecht, dacht ik, toen ik een hap rijst in mijn mond propte. Niet dat ik wist hoelang dit door zou gaan. Wel wist ik dat we er samen door zouden komen. Hoe dan ook.
Mama stopte ook een hap in haar mond. 'Mmm, rijst met groentemix...' mompelde ze.