wat is "gelukkig zijn"?

méééén wat heb ik mometeel een dip! (dipje?? neem een chipje, even zereneus mariët) Enniewee, ik weet niet wat het allemaal is bij mij hoor, mn moeder denkt zelfs dat er een bepaalde stof in mijn hoofd zit die mijn depressieve stemmingen veroorzaakt.....jemig....ik?? een stofje in mn bovenkamer? ik dacht dat dat alleen maar bij andere mensen gebeurde..naief natuurlijk...I know. Maar ja, ik zit er mooi wel mee, niet dat ik medelijden wel of iets hoor, maar ik heb even genoeg van alle shit in mn leventje.

Ik weet het, ik moet met iemand gaan praten...maar dat is al een aantal keren nogal fout gegaan, dus die stap durf ik niet zo snel meer te nemen, toen dacht ik dus, ga ik een dagboek bijhouden op het internet...lekker makkelijk, maar mooi dat het natuurlijk weinig oplost. Wel lucht het enorm op, en het verlicht..! dus blijf er wel mee door gaan, "Dat wel natuurlijk".

Maar ik zie wel in dat ik er niet onderuit kan, en iemand als uitlaatklep moet gaan zoeken, eigenlijk een professioneel iemand.....auw! Ik vind het een moeilijk obstakel. Ik ben een jaar of drie geleden naar een lerares van mij gestapt, met alle moed die ik maar kon verzamelen. Ze heeft me geholpen, en hoe, ik dank haar op mn blote knieën dat ze naar me heeft geluisterd. En wat heeft ze dan gedaan? vraag je je dan af. Alleen naar me geluisterd! Dat is alles wat ik nodig heb, iemand die naar je luistert, je begrijpt en iemand die je laat zien dat je het wel waard bent om te leven. Nou, dat vond ik dus bij die lerares. Maar na een aantal maanden bleek dat ze me helemaal niet begreep, ze heeft het dan wel niet duidelijk gezegd, maar ik voelde en merkte dat. Auw! dat deed zeer! Maar goed, life goes on, dacht ik.

Ondertussen lichtte ik mijn vriendinnen ook in over mn problems. Ik vond dat ze wel moesten weten waarom ik af en toe goed chagrijnig was. Met één van hen kon ik ook wel goed praten. Maar later bleek dat mn vrienden me ook niet begrepen. Dat was ook een klap in mn gezicht. Ik kwam bij een therapeut terecht. Een vrouw ergens in Maasdam. Bij haar heb ik ongeveer 1 jaar gelopen. Ik vond haar lomp, maar ik dacht dat het aan mij lag, dat ze zo raar deed. Uiteindelijk bleek dus dat ze me niet begreep en ze gaf veel te veel haar eigen mening, wat je echt niet kan maken als professioneel therapeut zijnde (vind ik dan.)

Nou, weer een paar maanden peinzen over wat ik nou moest. Ben ik toch weer naar een andere therapeut gegaan. Nu was het een man vlakbij Barendrecht. Met hem leek het wel te klikken. Maar na een aantal sessies zei hij: "Nou, mariët, van mij hoef je niet meer te komen, ik zie niet in waarom je hier bent." Nou, ook lekker dan, dacht ik. Toch bleef ik gaan, want ik wist voor 50.000 % zeker dat ik wel een probleem had. Na een aantal sessies ging het fout, omdat hij niet goed bijhield wanneer we een afspraak hadden. Toen kwam ik daar dus een keer, en zat ie daar al met een andere client. Ik vind het niet kunnen dat je zo slordig met je clienten omgaat, terwijl de meeste de hele week naar zo'n sessie uitkijken en dan zit ie daar vervolgens met iemand anders! Daar ben ik dus ook mee gestopt. Zonde, zal je zeggen. Maar het is super super klote als je omgeving je probleem niet begrijpt.

En nu ben ik weer bij het begin. Ik durf die stap gewoon niet meer te nemen --> om naar iemand (professioneel of niet) te gaan, mijn verhaal uit te leggen (wat al zo gecompliceerd is als het maar kan) en vervolgens af te wachten wat degene zal doen. Al weet ik wel dat het de enige oplossing is. What the fok moet ik nu doen? Het klinkt misschien gek, maar ik zou best wel weer eens naar die lerares willen. Gewoon, om te vragen wat zij echt van mijn verhaal vindt, en misschien, heel misschien om te vragen of ze me nog een keer naar me wil luisteren? Zou ik dat kunnen doen? Dat is de vraag die maar door mijn hoofd blijft malen. Een vriendin van mijn moeder zou me ook eventueel kunnen helpen. Zij is professioneel een therapeut en weet al veel van mijn situatie af omdat mijn moeder dat al heeft verteld toen zij in een dip zat. Maar ja, die vriendin (Nel) heeft liever dat ik haar zie als Nel, en niet als "mijn therapeut". Dat snap ik dan ook wel weer. Nou, ik voel me wel beter nu ik alles even heb kunnen luchten! See you!