ik zit er weer eens in. in de twijfel.
het gaat al niet te best met mij en mijn vriend. gezeik, alweer de seks, maar verders ook gewoon de communicatie. en ik ben de wil kwijt om nog voor ons te vechten. ik heb geen zin meer. beetje bij beetje geef ik het op...
en dan nu ga ik steeds meer om met een jongen uit mijn vriendengroep. Roy. hij is echt heeeel grappig, niet echt knap (maar op een of andere manier kijk ik daar door heen - jeeej ik ben niet oppervlakkig
) maar hij heeft iets, waardoor ik trillingen voel in mijn maag. op een of andere manier kan ik er niet mee stoppen om steeds even naar hem te kijken. om aan niets anders te denken dan aan hem. me afvragen hoe hij zou kussen...
wat moet ik doen?
Ik lijd aan het 'eerste vriendje- syndroom'. ik durf hem niet los te laten, omdat ik bang ben dat ik ga missen wat we hebben gehad. dat ik ga twijfelen. heb ik wel goed gedaan? heb ik iets laten schieten, wat uiteindelijk 'the one' zou kunnen zijn. (en vreemd genoeg geloof ik niet eens in 'the one'.)
maar Roy is zo grappig en hij kan geweldig met mijn familie om gaan. mijn vriend daarentegen weet zich geen houding te geven in mijn familie en hij doet er ook geen moeite voor. in het laatste jaar is hij niet naar de verjaardag geweest van mijn moeder, mijn zus en mijn broer. Laat staan de andere familie feesten, die toch wel echt veel voor me betekenen.
en hij begrijpt me niet. Hij ziet wel in dat ik het zwaar heb op school, maar hij begrijpt gewoon niet hoe zwaar ik het soms heb. hij denkt gewoon; och die is af een toe moe. maar het gaat zoveel verder dan dat. emotioneel ben ik een wandelend wrak geweest. ik ben in een jaar, tien jaar ouder geworden. Ik heb pieken en dalen gehad, mijn manier van denken is 180 graden verandert, maar waarschijnlijk heeft hij dat niet eens door gehad.
wat moet ik doen............
ik kan hem niet laten gaan, ik durf het niet... DAMNED!