WAT OOIT ZO LEUK WAS.....

Alles wat ooit zo leuk was....

ons huis uitzoeken, het opknappen en niet kunnen wachten en een week na het tekenen er al in zitten, op 2 stoelen omdat de bank nog niet geleverd was.
het trouwen, alles, alles is zo zonde ..... (nu)

ik mis haar, maar ik wil nu verder, ik wil me kunnen bezighouden met andere dingen, ik wil normaal tegen mensen kunnen doen, ik wil dat mensen normaal tegen me kunnen praten en ik niet als n zombie antwoord geef of "oh" zeggen....

ik heb zoveel meegemaakt met haar, de allermooiste dingen in mijn leven zijn dankzij haar de mooiste dingen. En nu moet ik al die dingen als herinneringen zien en dat werkt niet, nog niet zegt iedereen maar wat heb ik daar aan?
Ik wil door, ik wil echt door, als ze me niet wil dan wil ze me niet, maar ik kan haar nog niet opgeven, ik wil wel maar het lukt niet.

Als ik zonder haar verder moet dan heb ik geen keus, het is frustrerend dat ik er niets over te zeggen heb, maar het moet. Zij beslist en ik moet meedoen.... maar laat me ALSJEBLIEFT weer een beetje met andere dingen bezig kunnen zijn!!!

ik wil als mensen op me werk vragen hoe iets werkt of wat ergens mee moet gebeuren, wil ik gewoon normaal antwoord geven maar het lukt niet, mijn gezicht straalt niks uit, alleen maar alsof er niks is.
en op dit moment is dat ook zo, er is niks. er is alleen maar ellende en verdriet.

Er is een gozer die zielsveel van iemand houdt zomeer opeens verlaten, en dat kan ie niet verwerken, het is maar een week, dat weet ik, maar je kan toch niet een week lang verdriet hebben, daar ga je aan onderdoor. dat wil je niet, en je wil alles doen om het niet meer te hebben.

ik wil gewoon weer lachen, weer plezier aan dingen beleven, nee niet eens plezier, als ik me er maar mee vermaak. zelfs als er iets is om te lachen, dan is dat huilend lachen en duurt t maar 3 seconden om daarna weer in de put te zitten.

Dit is geen zelfmedelijden, ik zit mezelf dit niet aan te praten allemaal, ik wil mezlef juist aanpraten dat ik ermee om kan gaan, dat t leven verdergaat, dat er meer is, dat je dr sterker uit komt bla bla bla, maar dat gaat gewoon niet, de pijn die ik nu heb is sterker dan de wil en de moed om door te gaan zonder haar........

Zelfs nu mijn moeder alle herinneringen, de fotos aan de muur en alles weggehaald heeft, herinneren de fotos die ervoor in de plaats hangen me aan de fotos die er eerst hingen.

ik eet bijna niet, drink af en toe wat water, en ik heb wel honger, ik wil wel eten maar t lukt bijna nooit.
misschien als ik wat kon eten ik me in ieder geval niet meer zo zwak en slap zou voelen, dat is al iets, misschien heeft dat ook wle invloed op hoe ik me voel. Maar ik krijg bijna geen hap door me keel