We hebben elkaar niet meer

Soms denk ik, had ik haar maar gewoon nooit ontmoet, dan had ik wel al die dingen die toen leuk waren niet meegemaakt, niet de eerste kus bij dat bankje waar ik elke dag langsheen rijdt, niet de gesprekken op msn en sms-en tot midden in de nacht. niet het uitzoeken van ons huis, het samen daar wonen, het trouwen en getrouwd zijn. De gezellige dingen en leuke dingen samen, het was al gewoon gezellig als we samen tv keken. al die dingen zou ik op dit moment allemaal niet willen hebben meegemaakt, als ik dat niet had meegemaakt dan was ik nu gewoon gelukkig, of alleen of met iemand die me niet zou verlaten.

ik doe zo mn best om me beter te voelen, ik hoef niet intens gelukkig te zijn, als ik me maar gewoon beter voel, beter dan dit.

vandaag gaat zij naar hypotheekshop, vragen wat er moet gebeuren en wat wel en niet kan, en maandag gaat ze de scheiding aanvragen zei ze gisteren. eigenlijk moet ik denken, doe maar, vraag maar aan, want we hebben elkaar toch al niet meer, we zijn getrowud maar we hebben elkaar al niet meer. maar al die dingen zijn moeilijk, ik weet dat het afgelopen is maar kan het niet accepteren, ik hoop nog steeds dat ze zich bedenkt maar ze gaat dat niet doen.

maar goed dat jullie nog geen kinderen hadden hoor ik ook elke dag 100 keer, dan was er altijd een band geweest, dat is onzin, alsof de pijn nu minder is, het is beter voor t kind ja, maar niet voor mij. mijn pijn is nog altijd hetgene wat er bij mij bovenuit steekt.

Iedereens leven gaat gewoon door, iedereen gaat door met waar ie mee bezig is, en ik heb niets om me mee bezig te houden, en alles waar ik me probeer mee bezig te houden is niet genoeg afleiding. Niks kan me hiermee helpen. al wil ik het zo graag, ik ben alleen en ik wil dat niet.

ik wil niet dat dit me allemaal gebeurd, ik wil gewoon weer mn eigen oude leventje terug, alles was toen leuk, ik gaf het niet toe en had er soms geen zin in om sommige dingen te doen maar t was wel met haar, en dan heb je al gauw dat je denkt okee, dan maar wel, niet altijd, maar vaak wel.

hoe kan ze dit nou doen he vraag ik me af, we zijn net anderhalf jaar getrouwd, we wonen nog geen 2 jaar samen, alsof het nooit een kans gehad heeft, je moet toch een leven samen opbouwen, daar kan je wel 5 of 6 jaar overdoen denk ik, voor alles helemaal is zoals je wilt dat het is. waarom geeft ze dat geen kans, waarom geeft ze na 22 maanden samen in 1 huis er al de brui aan, zeg me wat je voelt vroeg ik, als t niet kan schrijf t op, ze heeft t nooit gedaan. ze heeft gewoon zitten opkroppen in zichzelf en toen barstte de bom........

ik heb er echt moeite mee, mensen willen me op sleeptouw nemen, terug naar de kroegen van vroeger, van voor mijn vrouw, nieuwe kroegen waar ik nog nooit geweest ben, scheveningen, noem maar op, maar mijn hoofd staat er niet naar. mijn hoofd staat er echt niet naar.

Maar dat is toch een start, pak die kans, zou je zeggen, maar t is nog zo vers, alles is pas net gebeurd. en dat zal ik over een week nog zeggen. ik wil niets liever dan verdergaan en iedereen wil me er mee helpen, maar wanneer, en hoe dat weet niemand. ik wil t echt heel graag, zo leven als ik nu doe is helemaal kut