We kunnen niks meer voor je doen

Lieve allemaal,

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik wat heb geschreven.. het lukte mij niet om wat op papier te zetten.

Ik ben “klaar” met het boek wat ik zou doorwerken met mijn psychologe. We hebben de 20ste onze laatste afspraak om afscheid te nemen.

Omdat dat nu klaar is had ik afgelopen dinsdag een gesprek met de psychiater erbij.. om te kijken hoe nu verder. Ik had hier al niet hoge verwachtingen bij omdat de laatste keer met de psychiater 2 jaar geleden ook al nauwelijks iets helpend gezegd werd.
Maar toch had ik nog een beetje goede moed omdat ik nu weer een behandeling verder was.

Toch viel het weer enorm tegen en heb ik het idee dat ik het maar allemaal zelf moet uitzoeken.
Er werd letterlijk tegen mij gezegd je bent welkom bij trtc maar verder kunnen we niet echt meer iets voor je doen?!
Ik heb meerde maals mijn hulpvraag herhaald.
Ik voel/ervaar niks van positieve emoties of gevoelens. Het maakt niet uit wat ik doe.. of als ik een heel goed punt haal… het gevoel blijft uit. Ik kan dan wel in mijn hoofd bedenken O dit is goed je mag je goed voelen ofzo maar het blijft vlak. En dat terwijl alle negatieve emoties/gevoelens wel nog steeds keihard binnenkomen. Dat is toch niet eerlijk!!
Ik doe facking alles ik slaap, ik wandel/beweeg,eet en ga naar school/werk en toch voel ik niks positiefs.
Dus ja ik ben nog steeds liever dood omdat alles saai en vlak bij mij is. Hier zit ik echt ENORM mee.
En de psychiater gooit het natuurlijk gewoon op trauma dus ik moet maar naar het trtc verder wil mij niet meer helpen. De medicatie die ik slik zou ik mij al beter door moeten voel.. ja niet dus !!
Ik voel mij dus opgegeven bij deze instelling.
Huilend belde ik mij oudste vriendin en zei ze willen/kunnen niks meer voor mij doen dan alleen dat ik na het trtc kan gaan. Maar dit is een intensieve therapie in groepsverband. Ik ga gewoon naar school en werk dus ik weet niet waar ik de tijd vandaan moet halen plus ik ben al bij t trtc geweest en ben gestopt omdat alles in groepen moest wat mij niet trekt.

Gelukkig zei mijn oudste vriendin: 1ste stap ga naar de huisarts en overleg en kijk als je ergens anders terecht kunt. Er zijn meer organisaties je hoeft niet bij deze te blijven.

Ik had mijn oude casemanager van kind en jeugd ook een bericht gestuurd met de situatie en gevraagd als het zinvol was om mij aan te melden bij een andere organisatie zei stuurde mij dit :

Natuurlijk wil ik reageren. Inmiddels ben ik twee jaar weg bij … dus ruim twee jaar is onze samenwerking gestopt. Voor mij is jouw verhaal een wereld van verschil en ik vind dat je fantastische stappen hebt gezet. Ik ben trots op je. Ik weet dat jij hier voor je best doet anders was je niet zo ver gekomen. Dat kan niet zonder jouw inzet. Ik vind het spijtig om te horen dat er tegen je gezegd wordt dat ze niets meer kunnen doen. Of TRTC of niets anders. Terwijl jij na alle stappen die je gezet hebt een reële vraag hebt. Ik begrijp ook dat TRTC geen optie is. Zeker niet nu jij je leven op de rit hebt. Ik weet dat zo’n intensief traject niet passend is. Dat heb ik ervaren met meerdere jongeren van Fact. Om je vraag te beantwoorden of het nut heeft verder te zoeken, jazeker. Ik hoor een hele duidelijke hulpvraag. Zij willen deze niet beantwoorden omdat ze dat niet kunnen (zeggen ze). Maar dat betekend niet dat jij niet verder mag kijken. Misschien is het zelfs goed om eens een andere organisatie te benaderen vanaf het punt waar jij nu staat. En toevallig vertelde I mij van de week dat zij hele goede ervaringen hadden met een organisatie. Ben alleen de naam kwijt. Enkele cliënten vanuit ZBB met een hele hulpverleningsgeschiedenis zijn daar naar toe gegaan en hebben daar een heel goed gevoel bij. Ik ga voor jou eens achterhalen hoe die organisatie heet. I heeft nu geloof ik vrij maar maandag spreek ik haar. Dan kom ik er met je op terug. Dan kan je eens op de site kijken of hen benaderen met jouw vraag. En misschien ga ik wel te snel en heb je zelf al ideeën. Maar het schoot me ineens te binnen. Want zoals ik al zei het zeker de moeite waard om verder te kijken. Jij zou graag jouw hulpvraag verder onderzoeken. En ik geloof nog steeds dat er mogelijkheden zijn voor jou. Hopelijk heb ik je vraag voldoende beantwoord.

Dat zijn dus al 2 personen die zeggen dat ik mij gewoon met aanmelden bij een andere organisatie en dat ik mezelf nog niet moet opgeven.


Ik heb komende vrijdag een afspraak met de huisarts gepland staan, omdat ik denk ik een nieuwe verwijzing nodig heb?? Als ik mij ergens anders ga aanmelden.


Tot zover de even.

Dus ja ik leef nog, tenminste als het leven kan noemen


Dikke knuffel