weer alleen

Na jaren van alleen zijn en stiekem toch wel een vriendinnetje te willen had ik ineens een meid die op mij viel! Kan je het je voorstellen? Iemand die mij mooi en knap en leuk vind? Ik was gevleid, liet de teugels wat gaan en genoot. De hele zomer van 2013 eigenlijk. Ik had geen school, was vrolijk, werkte hard maar ontdooide ook een beetje en dat kwam door haar.

Tot in september de harde wereld weer begon, het naar school gaan, het werken, het mezelf bewijzen, sport, etc, etc. Dus ik maakte het uit. Ik deed haar enorm veel pijn, maar ermee doorgaan was nog pijnlijker geweest. Ik hield niet meer van haar, had geen gevoelens voor haar etc.

In juni dat opvolgende jaar kwam ik haar weer tegen, het flirten begon vrij snel weer. We gingen naar het park en ik ging er voor liggen. Ik voelde aan dat ze wilde zoenen en ik was er ook wel weer aan toe...even zoenen. Dat zoenen uitte zich uiteindelijk in een relatie van 8 maanden, waarvan pas de laatste 2 weken echt in de openbaarheid konden komen. Dit kwam door het werk en we het risico niet wilden lopen dat ze er daar achter kwamen. Ze ging wel mee op familiebezoek, verjaardagen, feestdagen. Maar al in september begon de twijfel weer toe te slaan. Houd ik genoeg van haar, waarom reageerd mijn lijf niet op haar?, waarom moet ik altijd het initiatief nemen in bed?, waar zijn mijn vlinders in de buik die je voelt als je verliefd op iemand bent? wil ik met haar oud worden? Al die antwoorden kwamen heel langzaam. Ja, volgens de Dikke van Dale houd ik van haar dus kan ik het wel tegen haar zeggen, mijn lijf reageerd niet omdat ik geen gevoelens voor haar heb- ze is mijn type niet, ze is bang om te falen in bed, blokkeerd zodra ze het initiatief moet nemen, de vlinders zullen nooit komen en nee, oud worden met haar zie ik niet zitten. Ik zal dood ongelukkig worden.

Dus, langzaamaan komt het dan ter sprake en dan is er afwisselend woede, verdriet, verachting, boosheid, verslagenheid en tranen bij haar. Ik voel(de) niets. Komt dat door mijn ADD? Komt dat door mijn muur? Komt dat uit zelfbescherming? Komt dat doordat ik egoistisch ben? Komt dat omdat ik graag de touwtjes in handen houd? Of komt dat doordat ik geen gevoelens voor haar heb en het gewoon zie als een neutraal persoon?

Haar kerst verpest, mijn kerst verpest. Oud en nieuw was ook niet best. In januari ging het ietwat beter, ze was het aan het verwerken. Dan eindelijk het moment dat ze haar diploma haalt en het openbaar mag worden, zelfs op Facebook en weet ik al wat niet maar....

.... het is inmiddels uit, doodgebloeid vanuit mijn kant. Naar buiten toe doen we alsof er niets aan de hand is, spelen we toneel. Maar thuis, laat ze haar ware ik zien. Kwetsbaar en boos, verdrietig en machteloos. Ik ben toch haar grote liefde --- ik corrigeer dat naar haar eerste vrouwelijke liefde en dat ze heus een ander tegenkomt die wel haar kinderwens en trouwwens in vervulling kan laten gaan maar ze gelooft het niet.
Ze dreigt met uit het leven stappen, dat haar leven geen zin heeft --- ik die dat aanhoor en er niets op uit doe want dat is wat ze wil. Ze wil me zo lang mogelijk bij haar houden. Maar ik laat haar steeds meer los.

Ik ben blij als ik weer in mijn eigen huis ben, alleen, met mijn laptop en DVD, mijn chips en kachel op 19 graden. Dat ik geen rekening hoef te houden met een ander. Ik denk en realiseer me dat ik gewoon lekker alleen blijf, de rest van mijn leven. Natuurlijk een sexdate op z'n tijd maar geen vaste relatie meer --- in elk geval tot het moment dat ik weer vlinders voel en zeker weet dat ik de ware ben tegengekomen. De ware die mij ook de ware vind, waarvoor ik alles durf achter te laten, 2 handen op 1 buik, vele onderwerpen om over te praten en niet alleen werk, samen kunnen shoppen, samen spaghetti kunnen eten en niet voor de een aardappels en de ander spaghetti...dat zeg maar....

dus....