weer een dag vol gedachten

weer een saaie dag voorbij, we doen niks nuttigs meer op school, elkaar plagen, eten, in de zon zitten en gewoon kletsen over het wekend, school heeft geen inhoud meer...
thuis gekomen is het stil, niemand is thuis alleen ik, ik had beloofd om te stofzuigen, heb er eigenlijk geen zin in, toch maar gedaan... we hebben echt een groot huis, niet normaal, als je er alleen bent is het echt muisstil en kun je niet rustig op de bank zitten want de hond is dan altijd zenuwachtig, elke dag is het thuis hetzelfde liedje, nooit iets nieuws, altijd maar weer praten over het werk of school, nooit iets anders, er is ook geen verandering in te brengen, al zou ik het nog zo graag willen, het blijft altijd zo...
stil...

iedereen is met zichzelf bezig en ik, ik hou het weer voor gezien, op school wil ik naar huis, als ik thuis ben wil ik naar bed, als ik in bed lig kan ik niet slapen, zo hou ik me bezig want de rest leeft wel door... dit zeg ik neit om mensen een schld gevoel aan te praten, ik zeg het alleen omdat het nou eenmaal zo is, iedereen zit met zijn problemen, zijn wereldje, gewoon vast... en ik leef door, wil er niet meer bij stil staan hoe slecht het met me gaat, wil niet meer vertellen wat er door mijn hoofd gaat, waarom? omdat het noueenmaal zo is, ik heb een stoornis, ik ben zo, ik leef wel maar toch meer binnen in me dan buiten met mensen, ik vind het gewoon lekker om gewoon te leven en niks te zeggen, gewoon zomaar te zwijgen, er hoeft dat niet altijd wat te zijn, stilte is soms voor mij meer waard dan je je kunt voorstellen, maar juist op die momenten kan ik het niet krijgen...
als iedereen in zijn eigen wereld leeft, hoe kunnen we het dan een samenleving noemen? hoe kunnen we zeggen dat we samen leven? doordat iedereen leeft en iedereen bij elkaar toevallig samen heet? ik weet het niet, misschien bestaat er ergens een wereld waar niemand gezeik heeft en iedereen hetzelfde is, iedereen gewoon eens lol had met elkaar zonder te zeggen wat ze met een ander beleeft hebben, iedereen gewoon eens gewoon was voor hoever het kan.. ag soms ben ik een dromer...

wat mijn punt is weet ik niet meer, gewoon een stukje van mijn gedachten neerzetten, gewoon even iets los laten, gewoon zomaar even iets ergens plaatsen en hopen dat het niet meer door mijn hoofd spookt.. jah dat is nog zoiets, iedereen wil weten wat er is, als ze het weten willen ze het niet meer weten, wat heb je er dan aan? de wereld wil geen slechte dingen meer horen, hoe kun je dan zorgen dat het beter word? als bijvoorbeeld een leraar slecht les geeft is het toch beter om het te zeggen of als je ouders niet om je te lijken geven dan is het toch beter om het te zeggen of als je ergens mee zit is het toch beter om te zeggen zodat je het kunt oplossen?!?! de wereld is raar...