Weer terug

Het is een hele tijd geleden dat ik hier online ben geweest maar toch heb ik weer de behoefte om te gaan schrijven. Het werd vakantie daarin heb ik veel gewerkt in een zorgcentrum en ben ik op vakantie geweest naar Kroatie. Samen met een vriendin hadden we ons opgegeven via simi reizen, geen idee wat me te wachten stond. In de bus werden er direct al leuke contacten gelegd en wist dat dit 2 geweldige weken zouden worden. Jammer dat het contact tussen die vriendin en mij minder werd doordat ze achter een jongen aanzat en zich afzonderde. Binnen no time had ik zoveel nieuwe lieve mensen ontmoet, waarvan ik toch dacht dat dat nooit zou gebeuren. We waren zo'n hechte groep en hadden beloofd contact te houden na de vakantie.

Naast dat ik een geweldige vriendengroep heb opgebouwd, gebeurde er iets wat ik nooit dan maar ook echt nooit zou verwachten: ik werd verliefd. Een gevoel wat onbeschrijfbaar was daar, maar het rare eraan was dat het een jongen is. Al die tijd dacht ik dat ik me nooit aangetrokken zou voelen door een jongen en keek ook alleen maar naar meisjes. Ik heb me zolang depressief gevoelt door het feit dat ik op meisjes viel en nu gebeurde dit. Nu 2 maanden later zijn we nog steeds gelukkig samen en hoop dat dit voor de rest van me leven zo zou blijven. Alhoewel ik toch denk dat deze relatie lang gaat duren, denk ik toch dat die op een gegeven moment kapot gaat.
Maarja ik dus voor de zomervakantie voor bijna al mijn vrienden uit de kast gebeurt er dit. Op school werd er natuurlijk gelijk geroddelt en wist ik dat ze het over me hadden. Toch wel vreemd, dan neem je een vriendin in vertrouwen en vervolgens laat ze je keihard vallen.

Maar thuis zit het niet lekker. Me moeder is het hele weekend op pad en ik zit thuis om schoon te maken en de boel draaiende te houden. Voel me daarnaast eenzaam omdat iedereen zo druk is en ik weinig mensen nog zie of spreek. Ook al klinkt dat onmogelijk in dit mobiele tijdperk.

Inmiddels ook de eerste 2 stageweken achter de rug, heel heftig en wennen maar zo gaaf. Nu weet ik zeker dat ik de juiste opleiding heb gekozen. Volgende week al meedraaien op de spoedeisende hulp, ben benieuwd hoe dat gaat lopen. Hoop gewoon dat ze respecteren zoals ik ben en me tijd gunnen. Ik ben te onzeker en moet meer zelfvertrouwen kweken.

Maar ondanks dat alles zo goed gaat, begin ik me weer depressief te voelen. Het gaat al stukke beter als eerst maar deze periodes blijf ik denk ik houden. Het idee ZM is uit me hoofd want ben er deze zomer toch maar echt eens achter gekomen dat er toch heel veel mensen van me houden. Ik kan het ze niet aandoen om uit het leven te stappen. Daar komt bij dat ik weet waarvoor ik leef en dat ik van mijn beroep straks heel gelukkig ga worden. Ik weet niet zo goed hoe ik van mijn depressieve gevoelens af moet komen....

19 oktober waarschijnlijk reunie met de kroatischegroep en dan zal ik me al zeker veel beter gaan voelen.
Voor nu laat ik dit hele lange verhaal maar even rusten en ga ik verder met schoonmaken.